Му пречеше поради нешто сенката што ја фрлаа запалените свешти и се определи одново за светлината на зборовите и забележа на нивната светлина - неговата сенка веќе исчезнуваше...
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Зборот има големи очи Долго се загледуваше де во свешникот со запалени свешти де во некој стих од Пловидба во Византија на В.Б.Јејтс.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Долго се загледуваше На Атанас Вангелов Долго се загледуваше де во свешникот со запалени свешти - де во неколкуте зборови запишани врз листот пред него.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Му пречеше поради нешто сенката што ја фрлаше свешникот, го изгасна и се определи за светлината на зборовите: на нивната светлина неговата сенка веќе исчезнуваше.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Темнина ги прекри за час звездите како со завеса, а малку после пак закапа нивната светлина како ситен пролетен дождец.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)