И тоа што денес не постои од тоа време, опстанало само во старите зборови, во заемките од туѓо потекло, кои луѓето со текот на времињата, немирите, војните, селидбите, новите идеологии ги преместувале од јазик во јазик или усилено ги чистеле од еден јазик, во потрага по совршената чистота, која никогаш не била достигната...
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Пребаруваа и обајцата во свеста да не останала уште некоја значајна ориентална заемка која и натаму фрагментарно живеела отелотворена во просторот и можела да најде место во нивната конечна листа на (без)опасните турцизми.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Архивот прераснуваше во храм на новата идеологија.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
А и на едните и на другите им се спротивставуваа книгите за новите идеологии.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Толку се зближи и го засака искрениот, но според него наивен Камилски, кој со своето шпанско револуционерно минато, со хроничниот просоветизам, можеше лесно да се најде во непредвидливата и неизвесна стапица, на секогаш новата идеологија.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Атеизмот се инструментализираше за потребите на новата идеологија.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Набргу продрев во малата тајна - Татковата библиотека во којашто тој ги криеше книгите чии пораки се судираа со новите идеологии на Балканот и чие натамошно чување можело да биде опасно за семејството.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)