Првите светилки на Градот, придавени од темнините, нејасните контури на стражарите – чувари на ноќта, Дворецот, масивен, а недопирлив – сета таа атмосфера на притаена закана, во исто време на величенственоста на подземјето – не го исполни ниту со морничавост, ниту со одбивност, туку за чудо, со некое скоро носталгично чувство.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)