На стутканото лице немало веќе ни очи, ни усни, ни ноздри.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се свртев и се оддалечив од нив а ноќната треска, во која умирав заедно со старецот Неделко Шијак и не умрев, побрза од сето мое месо и од сите мои млади жили кон грлото: се склопчи таму, со притаеност на лутица чекајќи свој миг да пушти од себе и студени и врели боцки.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Двапати го тресеше ноќна треска, но со првата виделина повторно го наоѓавме качен на карпата што говори.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Крвавата маска на убиениот убиец не била видена ни во ноќна треска.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Зелениот камен веќе лежеше врз домалиот прст на Калпаковата широка шепа.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)