Милер идентификува три сродни настрани афекти кои геј-култот кон бродвејскиот мјузикл некогаш ги изразувал, дестилирал, чувал, а сега безмилосно ги изложува на виделина: (1) „самотноста, срамот, таинственоста со која немвозможноста на општествената интеграција најпрвин се интернализирала“; (2) „прекумерната сентименталност што била нужна состојба на сентиментите не дозволувала вистински објект“; и (3) „силната, безумна радост што, иако не е идентична со тие немаштии, не може ни да се ослободи од нив“ (26).
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)