Маниризмот од 1880 до 1950-та беше а-историски, ако не и анти-историски.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Маниризмот околу 1600-та не само што не ја беше напуштил врзаноста со религијата (колку и таа да беше доведена во прашање); тој се развиваше во однос на одредени искази на минатото, во однос на Александрија, на Хадриановиот Рим, на маниристичката литература од средниот век.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)