Во еден момент DJ-от во кафулето ја пушти мојата омилена песна од Владо Георгиев „Сви би да те имају“.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Овие ги нарамија пушките и пак ја запејаа омилената песна.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Со него го удираа дивјакот, а овој, откако ќе крикнеше од болка, почнуваше да ја пее омилената песна на тој што го удрил; и тоа со милозвучен човечки глас!
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Рабинот широко ги отвора очите и погледнува зад девојката каде што се шири солунскиот Плоштад на слободата на кој стојат луѓе и гледаат во него: стотици, илјадници човечки лица, мажи, деца, жени, старци, некои познати, некои блиски, повеќето непознати и невидени, сите претворени во огромен хор што на крајот од мането, тажно ја запејува неговата омилена песна: Primavera en Salonico halli al café Mašlum una nina de ojos pretos que canta y sona ud. No me manques, tu Fortuna, del cafe de Avram Mašlum. Tu quitas los muestros dertes, que cantas y sonas ud. El ud tomas en la mano con gilvéš y con šacaš. Los tus ojos relučientes a mi me hačan quemar. 17
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Макар и Арнаутите да се бунтуваа по тоа време, оние Арнаути што беа на служба во државната администрација страшно ги мразеа каурите и жестоко постапуваа со нив во време на востанието.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ние двајцата, Саше и јас, без да нè забележат, отидовме во неговата соба и си пуштивме наша музика, како што и им одговара на едни вистински кич деца.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Хорот ја заврши песната и остана да стои на истото место; на Плоштадот на Слободата, во солзите на Гита Корец, во стаклестата зеница на последниот архирабин и во Вториот Ерусалим кој не изчезна, но постои и не престанува да се сонува себе си, во сенката на живиот град.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Бак заспа откако Љубе го нахрани, а тетка ми Ане дури и запеа кога тој и ја пушти нејзината омилена песна „Карузо“, во изведба на оперскиот пејач Павароти.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)