А тогаш кога конечно ќе се победи хомофобијата, кога ќе биде нешто од минатото, кога ќе надмогне геј-ослободувањето, кога геј-луѓето ќе се здобијат со еднакви права, општествена признаеност и прифатеност, кога сите сосема ќе се интегрираме во стрејт-општеството, кога разликата меѓу хомосексуалноста и хетеросексуалноста воопшто нема да има поголема општествена важност од важноста што сега го имаат леворакоста и десноракоста – кога ќе стане сето тоа, дали тоа ќе биде крајот на геј-културата, односно на геј-поткултурата, каква што ја знаеме?
Токму тоа, навистина, го тврдеа Даниел Харис и Андру Саливан.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Дали идните геј-мажи не ќе можат да сфатат, освен некако сожаливо и посрамено, зошто нивните претходници што живееле во дваесеттиот и во дваесет и првиот век гледале толку значење, толку радост во хетеросексуалните културни облици што ги исклучувале, барем онаму каде што таквите облици не содржеле експлицитни прикази на геј-мажите и машкиот геј-живот?
Дали машката геј-култура или поткултура што ја опишав тука е производ на хомофобија?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Но, можеби предвидувањата не им биле погрешни, туку само преуранети.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Дали е вкоренета во општественото непријателство и отфрлање?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Ако не е и самата нужно хомофобична, дали е, сепак, резултат од угнетувачките општествени услови?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)