Но и тоа трае само за миг, всушност, како непосредно пред мојата порта да се отвора дворот на мојот болен пациент, веќе стигнав таму; коњите стојат мирно; снегот престана да паѓа, околу мене месечевата светлина; родителите на болниот итаат низ куќата; сестра му по нив; речиси ме креваат од колата; од нивните збркани зборови не можам ништо да разберам; во собата на болниот воздухот одвај може да се дише.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
„Не!“ викна Роза и побегна во куќата водена од точното претчувство за неизбежноста на својата судбина; го слушам ѕвечкањето на синџирчето со коешто таа ја заклучува вратата; слушам како штракна бравата; ја гледам како уште во ходникот, а потоа јурејќи и низ останатите соби, ги гаси сите светилки за да не ја пронајде никој.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)