Тешко е да се пишува за поетот, кој од зборот прави уметност која го брани човековото достоинство, ќе рече еден арапски поет за Махмуд Дарвиш.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Тоа беше за мене исклучителна привилегија, покрај претставувањето на неговото поетско творештво во Катедралната црква Света Софија во Охрид, да ја дополнам живо, вон јазикот на енигматичните медиуми, празнината што ја имав за настаните по напуштањето на малата палестинска држава во Тунис и збогувањето со Јасер Арафат...
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Во контекст на неговото останато поетско творештво, пак, „Две тишини“ е автентичен одглас на сè за што веќе се пеело, но и пеење за она што (ненамерно или како и да е) се пропуштило да се опее.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Последната збирка песни која ја објави Махмуд Дарвиш беше Трагата на пеперутката, еден вид тивок поетски тестамент на едно монументално поетско творештво со универзални вредности!
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Последната средба со поетот Махмуд Дарвиш ја имав кон крајот на 2007 година во Струга кога тој се овенча со поетскиот Златен ловоров венец на поезијата, вредувајќи се меѓу поетските великани во светот.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)