А мене ме изненади токму таа констатација: дека одговорни личности не ги споделувале неговите гледишта.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Понатаму, од нејасното излагање на Кожинката произлегуваше дека тој бил изненаден од ставовите на некои неупатени другари кои ги застапувале тие поинакви сознанија.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Дури и си замислив дека му го поставувам неизбежното прашање: „Дали навистина вие досега ниту еднаш не се посомневавте во своите наоди и тврдења?“
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Се разбира, во мислите му реплицирав.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
За жал дури тогаш ни се открива можноста да размислуваме за големината на лагата што ја имаат изодено нашите нозе.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Се разбира, се случува, за сличностите и за разликите што не раководеле при донесувањето на нашите одлуки подоцна да зборуваме со поинакви сознанија.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)