полн (прид.) - сон (имн.)

Доаѓај ми, дојди ми ко ноќта полна покој во рацете сини со мрак полна в длабоките очи полна соне во мирните коси.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Една вечер се симна до болничките соби; погледна долж редот лежалки, како сите тие под своите покривачи мирно чекаат заздравување; ги гледаше како лежат: секој од некакво родно место, од сон полн соништа, од вечерно враќање дома, од песни што се пренесуваат од колено на колено, помеѓу среќата и смртта - погледна низ салата и се врати во собата.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)