Иако маргиналец во однос на филмската индустрија, тој успева, со поголеми или помали паузи, да создава во континуитет, како поет кој што сонува со будното око на камерата, правејќи ги филмовите како психограм на поетовата и режисерската душа.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)