последен (прид.) - има (гл.)

Јанческите млади мажи седат на опашката на трпезата, од кај пенџерето што гледа на север, на срецелото, и пак се забораваат дека кога седат таму, последни, и последни има да зборуваат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во последново има голема разлика од источното наречје, но, покрај неговата оригиналност, се признава во него српско влијание.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)