последен (прид.) - калуѓер (имн.)

Пред пештерата каде што е закопан последниот калуѓер, секоја вечер од манастрискиот клет, од ноќвите, истрчува жена во црно облечена, без лице и остава барде со манастирска вода и троа леб.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога ја одвоив сенката своја, душаа своја и му ја ветив на Господа и ја пратив во селото Бродец, на планината Кара Дак, таму стана светлина, а тука стана темно, како што и прилега на гробно место на последен калуѓер и на друг смртен, кој ја пие водата и го јаде лебот донесен за калуѓерот од ноќвите на манастирот, од сенката на жена во црно облечена. Без лице.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ви велам оти е можно, а еве како: Доаѓа време на Потопот, а јас, бидејќи сум грешен, се кријам под врвот на планината, во пештерата меѓу костените, до гробот на последниот калуѓер кој ја испушти душата своја некаде по последната Голема војна, ослободителна и револуционерна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)