последен (прид.) - пат (имн.)

Од нејзината пожртвуваност, на многумина ситнодушни „мажи“, кои милуваат да ги нарекуваме синдикални лидери, може само да им поцрвенат образите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Правата од пензиското и инвалидското осигурување се остваруваат во ФПИОМ, ако во него осигуреникот бил последен пат осигурен.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А денес, ако некој поминува по патот кој води покрај фабриката, зјаат искршените прозорци кои потсетуваат на многуте тажни работнички судбини – од кои некои, во моменти на очај, завршија и со самоубиство…
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Осигуреникот е должен да учествува во постапката која е поведена (чл. 134sq, ЗПИО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тажно мртвило лебди во просторот. Кога последен пат го посетив ова место, како сѐ уште да ги слушав веселите гласови на некогашните задоволни работници од детството, во преполната работничка менза.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Јован ја понесе со себе, за последен пат, миризбата на пресно варено млеко, која испаруваше од нејзините пори, кога се гушнаа... ја остави со осум деца, иако тоа не е машки, по патот одјава кон планините... ***
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Козичката играше со роговите за последен пат, а волкот ги настрви острите заби.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Утрото републичкото раководство за последен пат ја известуваше Федерацијата: „Чанга дефинитивно е ликвидиран со сите кози!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
– Ја свршивме некако работава! – рече најпосле задоволно шефот откако пивна последен пат од ракијата, па на заминување дофрли: – Ќе одеше побрзо, да немавме толку неписмени во нашите редови...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сакаше тој час да ја истури пред татковите книги сета насобрана зборовна материја, сѐ што му се напластило во душата, откако се видоа последен пат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така беше и последниот пат кога излегувавме од долгиот ходник со кој беше поврзана кујната со дворот, кога откај портата слушнавме јасно мекање што влегува во нашата куќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И така секогаш, било пролет или лете, есен или зиме, по големата караница меѓу Тито и Сталин, ние секогаш мислевме и чувствувавме дека ги шетаме козите последен пат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Преку реката пак, Сандре Марче местеше телевизиска антена на ниското куќарче; Коте Буџе, во тремот на плевната, ја гледаше новата крава, швајцарски сој, што ја беше купил, плукајќи во правта долу, да не ја зарече; Пере Катин спремаше дупка за вар за домалтарисување на новата куќа, која досега беше малтерисана само одвнатре и последен пат си изми раце со потурување од стомне; двајцата сопственици на продавниците, како договорени, ги чистеа и ги прередуваа излозите, а по уличките на селото и на малите празни места, на плоштатките, децата си играа слободно по завршувањето на школската година.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Постојано бев загрижена за Ворен, дека еден ден нема да се разбуди и неговото студено тело ќе ме помилува за последен пат.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Аххх, така ми рече и мојот кутар татко пред да замине - Хана, барем погледите да ни се пресретнеа за последен пат...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Семејните дружења со многу вино и ракија во Лисиче и во Аердром.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Последен пат го видов на свадбата на Јане Скендеров кога на мајка ми ѝ објаснуваше дека само јас од цела фамилја знам правилно да ја држам чашата за вино, исто како и тој.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тогаш беше борба кој прв да се качи на дрвото и немавме насит, а сега потскокнуваме од долу да фатиме некоја гранка со две три црешички на неа, додека со другите горе ги храниме чавките...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Затоа станав и им се фрлив во прегратка за последен пат...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Татјана не собра сите, последен пат.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа беше последен пат кога во авионот што од Берлин слета на скопскиот аеродром беше нашиот чичко Александар.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тогаш последен пат ја виде Ребека.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Одеднаш му станува јасно дека му е сеедно што ќе покажат анализите, дека му е сѐ едно што и како пропуштил, дека му е сѐ едно што и овој, последен пат, нема да пречекори во финалето.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога во тоа време зборував со Американците, ме прашуваа: „Кога последен пат сте биле таму?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сигурен сум дека овој трик не сум го користел ниту прв ниту последен пат, повеќето случки се сѐ уште успешно потиснати, па не можам да се сетам дека некогаш сум ги заборавил.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кога филмовите ги правиме за Соединетите Држави, автоматски ги правиме за целиот свет - Америка е полна со странци.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Пред една недела, веројатно, беше последен пат: го извикаа во училиштето ветувајќи дека ќе му купат кошула и капа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ама ти запамети за понатаму. Можеби ова не е првпат дека нè лажеше, но добро ќе е ако биде последен пат.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Ами некој ако не даде? Ако нема или неќе да даде? — му се испушти на Стојо Сукала кој за прв и последен пат беше селски човеказа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе му го доведеме на мудурот, шо знае нека му праве — му одговори Лесната и тропна на вратата за да му отвори стражарот. Му рече дека има работа кај мудурот и овој го одведе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Арслан се врати по истиот пат на сретселото и им се обрна за последен пат и на селаните и на врзаните: — Е, што велите вие сега?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Митра го избакна пред Андона, макар да не беше чесно, им наготви слатко и благо за последен пат во Брлевата куќа и ги испрати по мракот долу Мелничка Река.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Жими вера, кажете кој сет, донесете мене нив овдека, бркајте вие работата. Инаку сите под нож ќе клавам.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе го слушнам за последен пат мојот часовник кај го испушта своето пфффт! лигаво... па шлас! уште... ќе си ја расклати потоа аортата... како сечилото на некој стар нож...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ја погледна за последен пат. И ги затвори очите засекогаш.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Браво: Затоа... затоа... за последен пат да ги зафркнеме цајканите, правдата, буржуите, фраерите, последен пат да ги насанкаме во гомна, за со нивните гомна да ја замачкаме премногу убавата слика што тие ја имаа за нас.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сонливите води на езерото нежно се будеа, бели и светли, кога тој го рашири и последен пат своето платно на истото место, крај црквата, од каде што водеше стрмно, кривулесто патче долу до изворот на езерскиот брег.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога попладнето, последен пат излезе да го измери, снегот веќе не беше повисок од ременот на неговите панталони.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Паметам, пред триесетина години последен пат натрупа голем снег, та цела зима бев заробен во колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Прв и, можеби, последен пат, - со тага во гласот рече доктор Коста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Искривеното перцепирање на времето им помага да свират побрзо и секогаш поинаку од последниот пат.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Рокот за поднесување на барањето е 6 месеци од денот кога последен пат е извршено однесувањето кое претставува вознемирување на работно место (чл. 21) и тоа задолжително треба да содржи: (1) податоци за подносителот на барањето; (2) податоци за вработениот кој смета дека е изложен на вознемирување на работно место, ако не е подносител на барањето; (3) податоци за вработениот кој се смета дека врши вознемирување; (4) краток опис на однесувањето за кое оправдано се смета дека претставува вознемирување на работно место; (5) траење и зачестеност на однесувањата кои се сметаат за вознемирување на работно место, како и датумот кога последен пат е извршено тоа однесување и (6) наведување на факти и докази (чл. 20).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Кога последен пат бев кај нив, се опив; ми понудија вино и јас испив доста.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Никој од нас не помни кога последен пат логотетот рекол некому да седне во негово присуство, а уште помалку – да седне до него.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А тебе, нели, баш ти е грижа, и толку ти е сеедно, што со рамнодушност ќе ги проследиш, и солзите на натажените, и подмолноста на завидливците кои некогаш ти здодеваа а сега бесрамно ќе изигруваат потиштеност и болка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Изгледа последен пат сме сами а заедно. Луѓето што не ги очекуваш само што не пристигнале.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мажите беа со секири и џаги. Последен пат делеа.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
ШЕФОТ: Кога последен пат се обиде?... мислам на лудиот?
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Тој за последен пат ја обвива со мазната, цврста снага, се извлекува, исчезнува.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во воз сум кој изгледа како да е од повоена Русија, седиштата од чија утроба ѕиркаат потемнети сунѓери и зарѓани пружини, прозорци кои не се сеќаваат кога последен пат биле отворени, реа на мочка (купето е изгледа блиску до ВЦ-то), и завеси со кириличен акроним, тромави од насобраната прашина.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Не свртивме поглед да ја видиме, можеби за последен пат, сивата, трикатна зграда, разгранетата врбата - плачка и игралиштето каде оставивме седум месеци од нашето не многу весело детство.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Татко, татенце, - свикав и со плачење се фрлив на него, го гушкав, ми се чинеше за последен пат вака слободно, само мој...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тогаш, кога за последен пат го одбила, уште еднаш сфатила дека за секогаш останува сама, и без саканиот човек, и без рожба.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога последен пат го видов, чинам имаше околу осумдесет години.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Од последниот пат кога се видовме, до ова писмо помина повеќе од година.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Знаеше дека тогаш го гледа Тарс за последен пат и дека никогаш повеќе нема да се врати на тие безгрижни брегови на неговото детство.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За прв и последен пат (досега) тогаш телото го предаде, не му ја послуша горливата желба што дотогаш со денови го прогонуваше до лудило.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На крај, кога за последен пат удри по жиците таа вечер, а девојчињата во публиката скокаа, пискаа и ракоплескаа, а тапанот сè уште се слушаше, тој сфати дека тоа е тапанот на неговото сопствено срце, расчукан само во неговите уши.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа се сети дека тој ден за последен пат ја слушна како плаче.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Не чини работата, сине“, последниот пат воздивна нејзиниот глас со задоцнување и со ехо.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Видов како онаа меѓу вас која прва ме прими во својот дом си ги прегриза усните од жал и подавајќи ми леб и вода, со својата топла и мека рака ја допре мојата, жилаво старечка и растреперена. ’Татко, до кога ќе луташ?‘ ми прозборе. ’Немаш свој дом, главата и брадата сосема ти побелеле од последниот пат кога те видов, а телото ти се смалило под товарот на годините!‘ Трогнат од милоста во нејзините зборови, тогаш ѝ реков: ’Вистина е, единствена ќерко моја, јас страдам, но се радувам!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Раката на некој од нив ги протегнала последен пат прстите и ја ослободила стоплената дршка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со последни сили, како тоа да ќе им го продолжи животот, ги добутале до дршка јатаганите во прекрвавите црвени и црни и зелени утроби и се смириле наеднаш или само малку еден по друг.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Нема кој Друг. Арамиите имаат пушки, стрелаат.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Последен пат се обидов: „Никој не видел дека Онисифор Мечкојад тоа го сторил.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Просенија последен пат некаде угоре, тоа дека беа над него го сети само по болката во преоптегнатиот врат, прошарија низ белината, која што немаше никакви други димензии освен таа вртоглава длабочина на матежот, која стануваше уште побездона од тоа, што имаше нешто во што можеше да биде впиен заталканиот поглед таму, под паднатото небо, кое не се разликуваше по ништо од наврнатата земја, се мернаа уште некој пат, а потоа врнежот се заклопи за нив и бесповратно ги скри.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Замоли ги за последен пат да го помирисам цветот на мојата голема љубов.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од последниот пат кога го видов неговото изопачено лице, сѐ ми е измешано.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Боже, зарем е можно! Јас како да заборавив кога последен пат сум добила! Но, бргу се смири.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На денот, со ранецот на рамо, со спортски патики и впиен тексас на своето тело, Рада за последен пат како прваче ја слушаше по којзнае кој пат лекцијата од Светлана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- А ти, гледам од последниот пат кога те видов, си израснала во вистинска убавица.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За последен пат Глигор зарони во ископот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не беа изминале уште петнаесет дена откако беше дојден последниот пат во затворот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И додека тој ја возеше својата последна трка, таа за последен пат поминуваше улица. Имаше само 16 години и не се избори.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Уште еднаш и за последен пат и сите другите се прекрстуваат спрема гробот и во редица по еден кинисуваат по стапалките на Максима Акиноски, преку Рамник и низ падините на Горник и преку срцелото одат дома кај Јанчевци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тука, за последен пат, прездивнува, фрла последен опул наназад, на населбата во Потковицата и по голите падини на ридот, одејќи право прудолу, се сименува во Тополчани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Датира од 18, век, а тоа е автобиографијата на Ѓуркина Кокалески - го зедов Спасета од Прилеп и отидов во Загориче.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа лето, по погубувањето на Арслан бега и дружината негова во Чепиговски Мртвици,Турците за прв и последен пат зедоа војници од христијаните во Потковицата. На тоа ги натера нуждата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Едно време, кажуваат тие, и се задумувал дека да им го остави тефтерот, но веднаш потоа гласно изразувал сомневање дека не се кадарни да исчуваат такво нешто, од непроценлива историска вредност, кога веќе не си ја исчувал земјата и луѓето на неа, и - не им го оставил.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Откако пред тоа на влезот во градот, во бавчите, кај Дачовата воденица, газејќи низ Градска Река, уште еднаш и за последен пат ќе се помине под железничката линија - како под славолак, по толкуте брзаници.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И ова што јас, Јован Акиноски, за последен пат го разговарам со вас, мои пријатели и законити жители на Потковицата, и тоа ќе биде запишано внатре, јас лично ќе го запишам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа го симнал куферот од грб, го положил во тремот на станицата, ја поканил придружничката да седне до него, потоа и тој се прибрал до неа на куферот, и додека чекале да пристигне возот од Битола за Прилеп, на Јончета Ризески Штетата, кој дојде за шеф на станицата на местото на Недлека Акиноски, кого при крајот на последната Голема војна, на повлекување, Германците го убија на станицата во Прилеп, и уште на Крстета и на Ордана Дамчески, кои, едниот како чувар на пругата а другиот како десетар, постојано се вртеа тука, им раскажувал што сè било запишано во тевтерот и додека раскажувал постојано се загледувал во ридиштата а таму врз нив, веќе префлено на оваа страна и на зајдување, сонцето како злато да истурило, така се чинело.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На тоа упатува, покрај тефтерот Акиноски, и последниот пишан документ во кој населбата во Потковица за последен пат се споменува со старото име - Загориче.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Последен пат му се сонил на Јована Акиноски и бил во врска со Јанчевци Крстевци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На некои, со кои последни и за последен пат разговарал, ги сретнувал по патот и таму, на станицата, им кажал, во доверба, дека засекогаш си заминува од Потковицата и дека во куферот, не го симнувал од грб, го носи и тефтерот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се обиде последен пат да стане. Го издолжи лицето и покажувајќи ги како во закана ретките заби, се смири.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Секој ден сум те хранел, секој ден. Тоа и сега ќе го сторам, последен пат, Цезар.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш последен пат го видов татка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо не можеше да се направи, уште само за последен пат да ја погледнам на крстопатот од ходници, да видам како се оддалечува, како се симнува низ скалите. 60
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во таа мека розовост една друга розовост со нечуен чекор се оддалечуваше од мене и јас за последен пат ја здогледав љубовта на мојот дух или на некој дух во тој дух и го запаметив нишањето ан нејзините колкови.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се обиде последен пат да стане.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Лебед, со крвава трага последен пат им го шепнал тој збор на ѕвездите и на изгазените млечки и булки на кои се потпрел со градите и брадата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И знаеше како до тоа да ме доведеш. И ме поведе за последен пат.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Да застанеме последен пат овде на кружноста на овој „во себе довршен систем” што од погледот прави предмет на погледот, на оваа структурна реверзибилност помеѓу ретината и стаклениот yид која на врвот на визуелната пирамида ги става, без разлика, ту окото на okno.mk | Margina #3 [1994] 21 набљудувачот, ту осветлениот полов орган на посматраната фигура, конечно, на она соучесништво кое набљудувачот го врзува за сликата. Duchamp, се сеќаваме на тоа, препорачуваше еден предмет од својата збирка на неподвижна железна стока - „славина што престанува да капе кога не ја слушаме”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Така Фокс мораше да падне, да падне со своите три патетични шипки злато и да ја скрши кичмата по последен пат.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Последен пат го виде кога заминуваше и кога имаше неколку месеци гугајќи му „Та - то...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И така препуштајќи се на тишината на медитацијата од прозорецот на чардакот го забележа како забрзано чекореше по калдрмата Климент Камилски, држејќи го куферчето со кое последниот пат патуваше во Париз.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Марселезата со интернационалните доброволци последен пат ја пееше на шпанските боишта како член на францускиот доброволен одред.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се враќам за последен пат имаш уште една шанса за средба на мостот...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Тогаш Оливера Срезоска прв и последен пат ја видовме во блуска, слободна, откопчана.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не ли мислиш дека од последниот пат кога ти лично направи тешко објаснива „фрка” околу едно скромно Темплум- книгиче во кое беа собрани твои графички трудови, фрка - барем колку што јас сфатив од таа тогашна небулозна ситуација - поврзана со твоето чувство за моќ, правда, односи спонзори- уметник итн.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во близината се наоѓа културен центар каде што Махмуд Дарвиш ги читал за последен пат своите стихови пред насобраните Палестинци кои не можеле да си претпостават дека го слушаат за последен пат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Последен пат носев цилиндар на закопот на снаа ми.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во аголот, врз масата на расклопување, стоеше стаклениот тег за хартија што го купи кога беше последниот пат тука и меко светкаше од полутемнината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пред главниот влез во дворот на Центарот уште еднаш топло се изгушкаа и си ветија дека тоа нема да биде за последен пат.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
“Светот е мал и ние еден ден пак ќе се сретнеме, некаде пак ќе бидеме заедно,” си шепотеа двете, топло гушкајќи се во џипот на Ема.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во прозорецот му удираше еден чемпрес, а чиј хороскоп го направија заедно со Марин Крусиќ кога овој последниот пат го посети во Блатието, каде што се глави како рибар на санџак-бегот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не памтев кога некој тропнал последен пат на мојата врата. Гледам, таа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Те гушнавме и бакнавме за последен пат.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
На зборовите од Гаврил ти ширум ги отвори, за последен пат, твоите убави зелени очи.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Последен пат бевме заедно некаде во октомври, зар помислив тогаш дека тоа ни е последниот пат во Маврово…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
07 август Зарем последен пат ти реков среќен роденден на овој ден минатата година, зар ти беше среќен...?
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кога последниот пат отидовме таму, кај твојата пријателка Рина, пак двајцата болничари ја буткаа количката, јас одзади, трчав со ќесето полно со снимки и резултати.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
А ти, еве, велиш дека кога си била последниот пат, ти рекла дека знае за Карл.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Уште кога влезе Марија, Елена забележа дека е уште подобра со здравјето од последниот пат кога ја посети.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се приближи до Анѓа, ја фати за црните цулувци наквасени со крв и плуканици, и се заѕвери во очите и за последен пат пак преку песна ја праша дали ќе се потурчи, но таа уште повеќе ја исправи главата и писна низ плач дека: каурка се родила, каурка ќе умре; верата не си ја менува, турска кадана не станува...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кој е со мене нека дигне рака и нека стори гајрет за последен пат, нека го спреми оружјето; барем да ги продадеме кожите поскапо.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пелагија се наведнува врз старецот, за последен пат го пика своето кадро во неговите очи, нежно го допира со прстите по челото и се исправа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
ВЕРА: За последен пат ние ја видовме на погреб кај...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Знае дека сум болен... Нема душа... (Кашла). Викни му, Зафире, покроце нека чука.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Последен пат му ја стиснува раката и целата пребледнува). Ех, Симке, Симке!... (Се откинува од неа и се придружува кон групата). (Оддалеку се слуша песната на разделбата).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
— „Од една куртули, на друга нагази!“ — се жалеше, вртејќи ја главата од Становица за да го види за последен пат своето Витолишча и во него Нешка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Па дури и Илко Сукалов, излегувајќи од вигната на Прцуна, застана да слушне за последен пат турска лакрдија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Излегувајќи за последен пат од дуќанот на својот светијован плукна на прагот и се заколна да не стапне веќе во него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И тоа се смешкаше како вашето кога го гушкав за последен пат, пред да тргнеме за Албанија!“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сакав да ја стигнам... Но Мајка, вистински, овој пат нѐ напушти, за прв и последен пат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На сите маки, Мајка за последен пат забремени.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Баба, првин преку својот син кој беше учел во Англија, на убав англиски јазик, му пишала на својот прв братучед Фетхи-беј Окијар, познат по прекарот Македонецот, тогаш амбасадор во Лондон, за намерата да патува во Цариград, да ги види, за последен пат, своите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Последниот пат Клементина ѝ напиша на својата Ервехе да си ја прифати судбината, кога веќе не може да ја одбегне.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Војничето, пред да ја отвори отклучената голема врата, за последен пат ја праша Мајка: – Па кој е твојот народ, Мајко? – Народот со кој живеам, сине!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Смеата на палјачото. Таа последен пат ќе биде повит, црвен и врел, заплеткан на острицата на ножот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Пред да исчезне пресмета: од утрото кога последен пат го сонуваше ножот од овој час минаа две ноќи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во нив тој многу бараше и најде само едно. Себеси.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Чекореше по истиот пат по кој, пред години, за последен пат беше со Татко и со Игор Лозински.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сместен во Поградец, град во кој диктаторот сакаше да престојува секое лето, новелата на Кадаре прикажува еден голем албански поет јадосан од режимот, чија последна слобода, поради немање можност да одлета или да отплови, поради неможноста да ги види своите дела широко распространети, се состои во неговото вљубување за последен пат и покрај одминатите години.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Службениците му ги подаваа потврдите од шалтерите како да му ја издаваат неговата сопствена посмртница - толку се надеваа дека последен пат се гледаат.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Нема вистински крај на нивната посета; нема последно уживање во чистата светлина на нивното конечно место за одмор, го нрма свечениот проштален појадок со конечниот леб со сусам на балконот покрај море, нема последно пливање во базенот, последен сет на тенис, последниот лесен ручек во ресто­ранот во анексот, последното нуркање без костим за капење на гре­бенот близу до нивната омилена мала плажа, го нема потоа поспаното одма­рање врз лигештулите, последната купка во џакузи, последното доцнапо­плад­невно повлекување за последен пат да се води љубов на последниот љубовен начин, паѓајќи во сон, кожа крај кожа, во взаемна прегратка; го нема последниот повик за будење од тој сон, последниот предел и десерт.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Или последен пат прегрнувајќи ја својата драга Елени: „Со тоа ги обавивме човечките суштества”?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Јовановиќ го прегази јазот облечен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И наеднаш повторно ми наиде смеата и тоа само затоа зашто си спомнав дека на доктор Пачев не му ја реков сета вистината кога дојде да ме праша кога последен пат сум ја видел Загорка Пеперугата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тогаш за прв и последен пат го прескокнав во еден залет широкиот јаз, и притоа, од другиот брег гледав како Пачев ги свлекува чевлите а потоа ги свиткува и ногавиците на панталоните.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Заминување -пасија- Веќе немаат број деновите: веќе со години се мислам дека морам еднаш одовде да одам и принудена, „за последен пат да ја поздравам Александрија која се губи“.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кртот успева да ги земе очилата.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
КУРТА: Кога последен пат правел бели?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
А тие... тие сиот живот го минале на Венера, и имале само две години кога сонцето последен пат изгреало, та одамна ја заборавиле и неговата боја и топлината и вистинскиот лик.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И за последен пат ќе го допре задржаниот човечки здив, жешкиот здив на стравопочит и восхит што го навестува остварувањето на еден сон.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Последен пат ти велам: ќе дојдеш ли со мене?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се јавуваат пријателот (му раскажува за проводот на синоќешната журка), мајка му (дека последен пат вечерал кај нив минатиот петок), девојката (вчера имала работа, не можела да дојде во „Штрк“ на еспресо во 6).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Па, што е иако е така?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Таму е! Каде што ја видов последниот пат. На истото место уште стои.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби се налути; последниот пат кога нѐ посети не бев многу мазна со Симона, но за жал и со него.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
КЕВА: (Дури сега го согледува ножот и премира од страв.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Затоа последен пат те молам, кандисај! Дај ми изин! Чекаат мој збор, јас чекам твој...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Тажната поворка минуваше низ селото и срцето им го корнеше на луѓето: напред одеа другарите од Висар и ги носеа бајрачињата, по нив попот, а по него ковчегот од Висар; на секоја раскрсница ковчегот го спуштаа луѓето и попот му пееше молитва на Висара простувајќи го за последен пат од овие места по кои газел.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
За последен пат со црно вино во твоја чест наздравувам!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Погледна кон улицата и за последен пат ја виде својата љубена претворена во топка сало како со огромна брзина се тркала некаде далеку.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
За последен пат добро се препотив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Филмот продолжува, глумците го тераат својот дијалог, кажуваат некоја шега и тој се насмевнува.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Неуспешно се обидов да не изедам повеќе од едно копанче, но кога се противев против второто, цревата повторно почнаа да ми пеат и тетка ми Марија не издржа а да не искоментира, - Еве, уште си гладен, ти крчат цревата! - и да ми тутне уште едно парче месо во чинијата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ходникот навистина баздеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги вратив во куферот сите алишта што ги имав, се облеков и истрчав низ ходникот, за последен пат гледајќи ја тетка Олга како плаче и со една рака го трие подот, а тетин Јован како се обидува да ја крене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Додека нечујно се обидував да правам стомачни, го слушнав казанчето како за последен пат пушта вода пред стапките на тетка ми да се оддалечат во ходникот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дај да ти ја видам жолтата книшка. Кога си била на преглед последен пат?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Се гледаме последен пат.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Последен пат кога нешто имаше в уста, беше вчера, пред да почне советувањето. Пексимид и планински чај.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ох, јас не сум била таму со години. Последен пат бев она лето кога...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Првпат и последен пат го видов да плаче.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Татко последен пат се виде со својот брат пред крајот на војната, пред да капитулира Италија, а ние се готвевме да заминеме од Поградец.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
За последен пат, со мудри зборови, херојски корнети од тишината, продолжуваше како некогаш да нè води во животот и сигурно отаде него.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Погледот за последен пат шеташе по родната земја!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ја погледнав за последен пат. Забележав солзи во нејзините очи.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Со сите сили се напрегаше да пее за последен пат во живо­тот... ...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сакаше за последен пат да ја види светлината на денот, вистинската, голема светлина.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Појдов кон татковиот гроб каде што бев за последен пат пред да заминам во Албанија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
За последен пат Мече фрли поглед на блатото: под зраците на сонцето што заоѓаше, водата гореше во крваво-црвени одблесоци.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Јас вечерва сум за последен пат тука.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Пред прозорецот на јужната страна од мојот стан се наоѓа едно мистериозно дрво.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Брат ми последен пат ми плаќа кирија. штом толку поради тоа се дере.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Оваа е фина жена. Седи со нас, душичке, ми вели и ми раскажува за Тексашките урагани.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Главата му беше изобличена, како коската на челото прекумерно да пораснала заканувајќи се да ја пробие кожата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За време на една седница на тој собир, тој се појави, енергичен и речит, полн со снага и неуморен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес крај кого седев во Женева, три години подоцна, беше сенка на оној другиот, вистинска руина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Имаше пожар во таксито на брат ми.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ова ќе биде последен пат брат ми да ми ја плаќа киријата, штом тоа толку му пречи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не знаеме каков вид дрво е. Се распрашавме, но никој не знае.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во спарните ноќи, ако не го вклучиш светлото, можеш да видиш животинки на дрвото. Посуми.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Последен пат го видов Борхес во Дикинсон колеџот во април 1983-та.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Што?” „Брат ми вози такси и некој предизвикал пожар на задното седиште.“ „Стварно! Види, мајката!“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Значајно место одвоив и за заедничкото летување со родителите на Црното Море во Варна, за кое тие рекоа дека им е „прв, втор, десетти и последен пат во животот“, а јас воопшто не се согласував со нив, зашто ние со Бреза таму се чувствувавме како да сме деца на најбогатиот човек на светот: сè што ќе посакавме добивавме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А, откако таа ја затвори вратата, плукнав за последен пат тој ден.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Еден од оние афричко-топли августовски денови, дедо ми Баџак го видов за последен пат во мојот живот..
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ова е прв и последен пат, да знаете!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Братучедите ги препознаа куќите, портите, местата и сè повеќе се соживуваа не само со она што треба да им го донесе моментот туку и со сите доаѓања во селово од првиот до последниот пат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога се најдоа последниот пат, додека милувајќи ја, ја посакуваше, таа како да му ставаше на знаење дека не сака, но истовремено и го поттикнуваше да ја посакува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мобилниот телефон. Го зеде кога авторот беше последниот пат во Атина.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Летка понекогаш, летно време, го посетуваше во неговото родно село во Преспа; последниот пат дојде заедно со Стефанос кој освен што има спортски манири знае за возврат да биде фер.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Човекот поминува и се простува со нас за последен пат, а што наумил за на крај?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Еднипати цела ноќ ќе се гледаме со Горачинов, а како за последен пат да се гледаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Паѓаат негови слики на службениците, за последен пат ги удира по глава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме допрати до таксито и за последен пат изрази желба да преспие во мојата соба.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Звучеше како да сака да ме праша за последен пат дали ќе се премислам да се му се вратам, но не го стори тоа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сите негови другари, освен Орце, кој бил дежурен во визбата на бакалницата, седнале во близината до пристанишната кафеана за да му мавнат на Шатев за последен пат и да видат како ќе започне да се остварува нивното дело.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се спакував комплетно и отидов во Влае, да се видам со тетките и со Саше особено, оти цел месец нема да се гледаме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Вечерта, наместо да излезам во град со другарките за последен пат пред заминувањето за Маврово, решив да бидам од кул покул.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)