Ако погледнеш од горе, гледаш само црневица од забрадени, бабуњосани, свиткани и стуткани сенки како врват со наведнати глави и со одвај видлив чекор, една до друга покрај казаните и, без да погледнат во чинијата, во војничката наполу ‘рѓосана порција, во бакарното котленце, во исчаденото тенџерче, во лименката од празна конзерва, тргнуваат со уште порастреперен чекор кон своите рогозини во старите италијански коњушници во кои никој не успеа да го сотре мирисот на коњската моч.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Главатарот дури сакаше да ми подари една празна конзерва, но од џунглата дотрча еден црнец и рече: - На Карамба-Барамба лав му ја изел сенката.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
- Детево ѝ ги извлекло ушите на сенката за да те слуша и друг пат, кога ќе те брка лав, да бега пред тебе.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Таму стои и дека даските се црни, на таванските греди се нишаат пердиња исткајани од пајаците и дека на полицата што била на мојата страна, целата во прав и саѓи, имало две празни конзерви едната со сало а до неа и една книжна ќеса со сол која поради исчаденоста повеќе наликувала на стуткана свинска кожа.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
- Но лавовите не јадат сенки. - Јадат.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Во тишината ѕвечеа уште само празните конзерви на главатарот и ги плашеа хиените.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)