Со тоа UFO се вратив во Монтреал и на 14 февруари 1979. ја отворив изложбата под име Brain in the mail којашто беше првиот чин на Cerebrite 79.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Првиот чин од „претставата“ беше при крај. Зборот беше даден.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Во првата сцена од првиот чин - драмата ја обработува приказната за замената на сексуалниот идентитет на еден млад пар (Therese-Tiresias и нејзиниот маж) - Therese ги губи своите женски атрибути и ѝ растат брада и мустаќи - како кај Duchamp-овиот L. H. O. O. Q. (1919).
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Иако Duchamp драмата не ја видел бидејќи таа за прв пат е прикажана на Монмартр во јуни 1917, за време на неговиот престој во Њујорк, интересно е да се забележи дека некои ситуации од таа драма наоѓаат паралели во Duchamp-овите дела од тие години.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Во секој случај, напишана е 1948-та, долго е преработувана (познати се три верзии на првиот чин и барем три различни наслови: Рафал, Фролик и, уште почудно, во стилот на повоените американски криминалистички филмови, Нивната дрскост беше славна), ветена, со договорот од 21 октомври 1948, на издавачот Марк Барбез, кој драмата требало да ја објави следната година во списанието Arbalete.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Спушти ја завесата прв чинот на својата комедија и стрпливо чекај го крајот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се одигрува во собата од првиот чин и при истата положба, со исклучок што софрата е дигната.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
А ако случајно не сте сфатиле, упатува на великата сопранска арија од првиот чин на Вердиевата опера од 1871 година, Аида.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Колку и да не е соодветна таквата претстава во една демократска или егалитарна етика, хиерархијата си има место што ѝ припаѓа, и тоа неизбежно место, во доменот на естетиката.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Ниту едно човечко суштество не може да заслужува достоинство што се добива по цена на нечиј срам, но тоа не значи дека секој има право да ја пее „Каста Дива“ (сјајната сопранска арија од првиот чин на Норма од Белини) и дека секоја нејзина изведба е еднакво добра како сите други – ништо повеќе отколку што значи дека сите со кои ќе се разминете на улица се еднакво згодни.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Тоа на италијански значи „Вратете се победоносни!
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
“ или „Вратете се како победници“.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Вистина е, за да ја сфатите алузијата, треба да имате многу повластено потекло или да сте растеле во италијанско или во уметничко домаќинство, каде што сте слушале опера или сте оделе на опера – или треба да сте поминале низ воведување во машка геј-култура која, иако можеби си се претставува како аристократија на вкусот и иако можеби си се идентификува со некаква општествена елита, со луѓе што одат на опера, сепак, во смисла на своите припадници не е баш ограничена на припадници на повисоките класи.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Накратко, естетизмот зависи од претставата за хиерархија.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Спротивноста помеѓу убавецот и кампот што ја опишува Њутн се јавува во сиот свој антагонистички сјај во една сцена кон крајот на првиот чин од драмата на Март Кроли од 1968 година, Момците во групата (The Boys in the Band), првиот театарски хит кој беше пресвртница и кој експлицитно и успешно го стави на меѓународна сцена машкиот геј-друштвен живот (како што се живееше во градот Њујорк).
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Затоа, кампот и убавецот се еднакво неопходни, а обајцата се незаменливи за успешниот машки геј-друштвен живот.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
- Ова е божем бифе во театар и сега треба да заврши првиот чин и сите да навалат на освежување, - продолжи Саше со театарот.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Кога го прочита првиот чин, Грдан ја крена главата и го задржа погледот на таванот, ем да ги одмори очите ем да го премисли прочитаното.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)