Кога во тој филм Кристијан Слејтер и Винона Рајдер убиваат двајца играчи на американски фудбал во нивната гимназија, а убиството го местат да личи на двојно геј-самоубиство, геј-сексуалниот идентитет на жртвите им го воспоставуваат како непобитен со тоа што, заедно со лажната проштална порака, им подметнуваат и неколку очигледни „хомосексуални артефакти“, како што ги викаат – меѓу кои и маскара, шише кисела вода и, најзначајниот, „разгледница со Џоан Крафорд“.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Изнајмуваш шлепер од десет метра (парите повеќе не ти се проблем!), ја оставаш својата проштална порака на својот ај-под (најнов модел, со опција за снимање звуци и гласови!), полниш гориво до врв (кога Мехмед бил циција?), па со покличот „Алаху акбар!“ се залетуваш и се забиваш во блескавите излози со шарени украси со убави предмети со подмолни пакосни пеколни дедомразовци...
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)