проѕирен (прид.) - сенка (имн.)

Ти не се постоела, ти си проѕирна сенка, сениште без топли гради, без врел апеж на влажните заби.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Затоа и се прашувам Кому му припаѓам додека мојата проѕирна сенка истекува со минливоста Ја гледам како се протина помеѓу камењата Како да ми ги бара нозете Колку долго Ќе постои кога ќе се ослободи од нив?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Седеше тука разочаран, ниту малку подобар од летен чадор против сонце, зелен и отфрлен, напуштен од немарните излетници кои понекогаш бараа засолниште во неговата проѕирна сенка.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)