Како оној гротескен идеал на примитивната народна педагогија - „држи се до златната средина“ - кој не само што ја осигуруваше репродукцијата на социјалниот    конформизам туку секогаш одново го откриваше и количеството страв што го следеше    секој акт на социјализација на поединецот, да станал општоважечко регулативно начело    за сите протагонисти на општествената стварност.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 35“
              
              (1997)