ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Хајдегер не ја разбираше баш оваа луда трка на зелките, не знаеше колку време сака зелената зелка да стане кисела зелка, расол и како што не беше сигурен дали новиот качкет му е тамам така и шепотејќи сам си се прашуваше дали навистина секое мисловно мислење е поезија и секоја поезија е мислење?

Но тогаш себе си се самоубиваше прво а тој остануваше. (Како што Евридика сама си се вратила во пеколот за да не дочека Орфеј секако да се сврти, за да му олесни.) Љубовта беше скоро мртва.

Иловицата студентите сами си ја копаа на блискиот рид и сами си ја носеа на колички, како што и сами си ја месеа под надзор на професорот.

Сепак болката сама си се надоместуваше.

Кога ми покажуваше таму, на Тумбата, каде точно сака да биде нејзиниот вечен дом, таа дури ни не праша што мислам јас за нејзиниот избор.

Му објаснив на Даскалов дека и местото на кое ќе ја погребеме, мајка ми самата си го избра.

Неколку месеци по разговорот со мојот другар Специјалистот за чудни болести, повторно се „фатив“ како сам си зборувам, како сам си се прашувам и сам на прашањата си одговарам.

Пиеше само „Дифка“ кафе, што сама си го правеше од јачмен, ’рж и слануток и никогаш не вечераше, за да им остане повеќе на дечињата.

И додека баш пластично раскажуваа како ќе си поигруваат со мене, а бидејќи тие важат во нивната Лозница за мажи на глас, што сами си го раскажуваа меѓу себе, а не го слушнав од нивните женички, кои исто како мене лежеа под дебела сенка малку потаму, јас се потрудив да им биде уште поубаво и поинспиративно.

И, раскажува, како нејзината ќерка, со сите квалитети во кој спаѓаат оние од кујната и дворот пред куќа, ги знае девојчето ама не вреди... никој веќе не бере гајле за штиркан чаршав што крцка под тебе и икебана од цвеќе собрано од бавча што сама си ги одгледала.

Ако доаѓаат за да ме ругаат мене, вели, не ми треба. Сам си знам што направив.

И тоа што Јанческите не знаеја или не сакаа да кажат како изгледал и што зборувал ајдутинот, (Велеа од што биле обземени од жал за стрика Анѓела и од што се стаписале од страв кога влегол ајдутинот низ Мала врата сега додаваа сам си отворил, не виделе како изгледа дури одвај и разбрале што им зборува), и тоа што не лавна ниту пес и што не шавна ништо друго што е живо, и тоа што утрото не се најдоа никакви траги ниту од Бошета ниту од ајдутинот.

И поздрав до Капинка и до Здравко и поздрав до Роса, е ај, запри ги солзите, кога сами си капат...

баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121

Е, ај, ќе молчам, му велам, ама подобро е да онемам. И се свиткувам пак да работам. Сама си зборувам, сама си слушам.

Сам си велам, сам се слушам. Се искачуваме нагоре, на планината, а таа висока, камен да фрлиш од врвот нема кај да падне.

А кога е осамен, а не сака сам да биде, ќе почне да си зборува со себеси: се борев, прашува, се бореше, сам си одвраќа.

Секирата Гоше сам си ја набави, без да знае било кој за тоа, и таа дискретно беше обесена на една шајка од десната страна на масата изработена од избичено буково дрво.

И оревот го собрав - неисчукан сам си се истурил врз земјата.

Од чичко Сотир, и тој нема...

Ќе помине. И сам си велам, ќе помине. Ама вера не ми се фаќа...

КОСТАДИН: За дома помислив...

И јас самата си мислам: да те задомам, додека не сум тргнала на голем пат...

Им соопштува на свој начин дека дошле даскалиците од Охрид и дека вечер ќе даваат претстава и кои се цените на местата, та иде и до најинтересната новина од денеска која сам си ја додава, разбирајќи дека: на некое момче од Марул му избегала невестата и запиња повеќе од секогаш: — Денеска на пат за Прилест загинала една млада, бела, калеша, убава невеста од Маруууууул!

Ама, нели, и не е морално да се знае празникот за да го празнуваш? - си одговори Кадри на прашањето што самиот си го беше поставил.

Го кренав погледот кон дрвото од чија што крошна се истураше празничната музика кога наеднаш ја здогледав индивидуата потпрена на стеблото и загледана во нас.

Во имагинарниот свет, миличок, а за разлика од ова што го нарекуваат реалност, поетот нема никаква друга цензура освен онаа што самиот си ја наметнува.

- Внимавај. Некоја книга. На француски.

Тоа беше и убаво, но и незгодно: ако греши, самиот си е виновен! Па што да се прави тогаш?

А потоа Зоки сам си скина една цреша и долго време ја задржа во својата рака, нежно и меко како да држи малечко пиленце.

Сам си го одзеде животот.

Е, па, тогаш? - поставуваше прашања и сама си одговараше на нив.

- Ех- рече дедо ми. – Ние како волкот: сами си ја свршивме работата. - Ама нешто и научивте- рече Едо.

Си дозволи што поцелосно да го консумира задоволството што сам си го приреди...

Пела цел пат нешто ломоти, прашува, сама си одговара додека баба Перса и мајка ѝ само климаат со главите без да испуштат ниеден глас.

Само си зема срцето, вели таа, а алиштата ѝ смрдат на манџа, на помии, на работнички јадења.

Огнот само си се наближува, се шири, а јас не ги собирам рацете.

Само си ја крпи, што се вели.

Се гледам и самата си се прашувам, како можело и во толкав бес вака да ми дојде.

Најубавите деца сами си ги јадеме или ги подметнуваме во туѓа служба, како кукавицата своите јајца во туѓите гнезда.

Па и животното само си ја мие раната, болачката своја.

Црвите сами си ги носиме, вели Паун Радевски, нема туѓи црви во гробот.