Имаа и едно чудо кокошарници и секое утро имаа свежи јајца за појадок.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Секое утро, Софокло ја храни со свежи јајца и дебели глувци миленичката на Асклепиј, ја тови нејзината кусовечна инкаранција, пробивот на машката нетрпеливост над прагот, додека Таа, жива линија, се провлекува, без почеток и крај, во најтемните алги на свеста, до главната магистрала на идниот Мегаполис.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)