Ние сме симуланти, ние сме симулакруми (не во класичната смисла на “привиди”), конкавни огледала озрачени од општественото, зрачење без светлосен извор, власт без корен, без дистанца, и во тој тактички свет на симулакруми ќе мораме да се бориме - без надеж (надежта е слаба вредност), но исполнети со пркос и занес.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Но ако не го сторите тоа, ако не се откажете од намерата да продолжите со потрагата, обезбедете си светлосен извор, веројатно петролејска ламба, или светилка на батерија, за совладување на пречките што времето ги натрупало по тесните ходници.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)