светол (прид.) - зрак (имн.)

Како сонце грееше со триж светли зраци и секоја нивна заблуда ја отклонуваше.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
- Може, може! - се насмевна Месечината и пушти еден долг, светол зрак кој ги зеде куклата и мечето и за час ги издигна високо, високо на небото.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
О сонце, колку светлина ти прскаш уште рано, и како лееш светол зрак!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)