ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Бидејќи годините во кои се снимани овие филмови беа во знакот на сексуалната револуција, за Ворхол, како и за поголемиот дел од протагонистите кои беа католици, правењето на овие филмови и играњето во нив беше еден вид ослободување (Ворхол, барем, што се однесува до неговиот ритуален кодекс, никогаш не се откажа од својата вера).

И покрај разновидните сексуални аномалии (егзибиционизам, хомосексуализам, травестизам, импотенција, проституција, промискуитет итн.) и различните облици на анти-социјално однесување, Ворхоловите најчести облици на фетиш беа лицето (портрети) и машкото тело (акт), на пр. Џон Џорно во Sleep, Пол Америка во My hustler, Ерик Емерсон во The Chel- sea girls итн., што подоцна ќе го продолжи Морисеј со Џое Далесандро во Flesh и Trash. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 97

Истовремено, со потпаѓањето на Македонија под Османлиска власт на Евреите им било овозможено слободно да ја исповедаат својата вера.

ПРОПАГАНДИТЕ НА ГРЦИЈА, БУГАРИЈА И СРБИЈА ВО МАКЕДОНИЈА По Берлинскиот конгрес (1878), ситуацијата во Македонија уште повеќе се комплицирала со засилените пропаганди на Грција, Србија и Бугарија.

Судбина на човекот е, пред судот, најверно да сведочи за својата природа, за својата вера и за својата вистина.

Тие имаат своја вера, бумбарска.

-Ако ја ослободиш својата вера, таа ќе те однесе бргу до целта – отсече веднаш старецот.

Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.

Нашите родители, доаѓајќи во Виена, имаа решено, како и многу други Евреи во градот, да им го пренесат еврејството на своите деца само преку крвта, но не и преку религијата; се надеваа дека тивката асимилација и сочувувањето само на невидливите белези на нашето потекло – оние кои се во крвта - ќе направи да бидеме рамноправни со останатите граѓани, а самите тие остануваа во својата вера онака бесшумно како што татко ги изговараше зборовите додека гледаше во „Талмудот“.

Но ако еден народ ги изменува својот јазик и својата вера во едно кусо време и под силно туѓи влијание, самиот без свест однесувајќи се кон таа измена, тогаш тој се откажува од самиот себеси и од неговите интереси и се предава и себеси и нив на еден посилен народ, којшто ќе постапи со него и со нив како што ќе му биде потребно; Значи, да се откаже еден народ од својот јазик значи да се откаже тој и од самиот себеси и од своите интереси; значи да престане да гледа на себе со свои очи, да суди за себе и за другите со својот ум и разум, а да чека укажување за сѐ отстрана.

Кога се бранеше пред Агрипа, рече дека сите го знаат него и неговиот живот во Ерусалим – како и татко му, тој беше фарисеј и живееше според најстрогите прописи на својата вера.

Затоа, смирен во својата тага поради нивното неразбирање, се помоли пред Агрипа (чие срце исто така омекна побргу од срцата на неговите браќа) сите да станат такви како него, Павле, не робови на својата суета, туку слободни во својата вера, слободни по дух, без окови на рацете.

Ете населба, то ест место, каде што христијанската верска догма не успеала сосема да ги надвладее паганството и митологијата, туку приопштувајќи се кон нив и испреплетувајќи се со нив, со нивните обичаи и празнувања се натоврила како со бесцени камења, и историјата, припокривајќи сосе малтер на легенди и преданија, печалела за други, за завојувачите, додека за тукашните ги резервирала страдањата, прогонствата и истребувањето, а заедно со нив правото на бој и правото од сето тоа да разгрнат епски духовни мегдани, кои, во текот на времето, неуките но интелегентни души на жителите на Потковицата ќе ги преобратат во фактичка своја историја и врз неа ќе прикрепат една колку рурална толку здрава и чиста егзистенција, која, пак, несполуките и поразите, кои се јавуваат како негација на сѐ живо и движно, ќе ги извиши на рамништето на својата вера во опстанокот и тука ќе ги озакони како судбински збиднувања во човековото битисување во овие краишта.

Сето ова и уште многу нешто кое до нас, за жал, допира пооредно или никако не допира, било или можело да биде запишано во тефтерот на господарите на Потковицата, Акиноските.

По поразот на Турција на Балканот и по поделбата на вечно несреќната Македонија помеѓу трите ослободени соседни земји, под нова чизма да паднат и одамна населените Турци и староседелците Македонци, некои и од едните и од другите, фанатички покорни на својата вера за да почитуваат и друга, не го сфаќале пријателството на двајцата некогашни војници, ги осудувале, ги избегнувале и ги сметале за предавници на својот род.

Според една легенда, во средниот век, Омејадите, престанувајќи да ги преобратуваат немуслиманите, го прифатиле системот dhihmi, кој ги штител христијаните и Евреите, коишто можеле да продолжат да ја практикуваат својата вера, но по цена на тежок данок.

Најзначајната за нив била секако што не биле принудени да одат во војска.

Биле изземани од воена служба и имале свои независни судови.

Тие што не го примале исламот, мој Камилски, и останувале во својата вера, добивале привилегии.

Тоа, сепак, беше златна доба на соживот.

Христијаните и Евреите под муслиманска власт можеле слободно да ја исповедаат својата вера и да ги извршуваат ритуалите, задржувајќи ги своите цркви и синагоги.

Полека сфаќаше: неговиот подвиг во паркот со мускулестиот Мирон беше далечен, се забораваше, а двајцата мали сектанти бараа докази за својата вера.

За кои маслинки говориш? го праша пак. За оние, чу, на кои ја обесив својата вера.

Нашите тагови својата вера во вечното убиство, и сите ритуални пракси во врска со тоа, „информативно-политички” ги беа разработиле, и имајќи ја, за разлика од индиските, целата држава в раце, праксисот на своите верувања го претворија во една канибалска војна.

И навистина така беше. Мариовците се готвеа да ја заштитат својата вера и својата слобода.

Во времето кога Турците сакаа да им ја наметнат на покорените народи својата вера, на поповите како најглавна задача им беше да ги одвратат своите верници, од тој грев.

Еве, јас ви се колнам во својата вера, во својата чест и закон дека влакно од главите нема да ви падне.

Поп Јаков им велеше: „Тој што ја менува својата вера, никој на тој век не го сајдисува.

Таа никаков отпор не покажа кога Ајша и ја донесе облеката, ја преслече и ја забули и по два дена се откажа од својата вера, за која и таа малку знаеше, та кадијата ја озакони и таа стана негова најмлада анама.

Разговараа за своите деца, за својата вера.

Ја крчмам на мало својата вера на пагани.

Мажот во тие бракови ја задржувал својата вера, а жената својата, додека машките деца ја следеле татковата вера, а девојчињата мајчината...