ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Спомен што таа сакаше да им го остави на своите внуци.

Обид да им ја пренесам пораката на сите нејзини и мои, наши пријатели за кои се наменети овие редови.

Вујче Чарли многу ја сака својата внука, но не толку доволно колку таа него.

Во филмот е донесена морална пресуда, зарем не, бидејќи Котн страдаше на крајот од филмот, дури и во несреќен случај, заради својата внука.

Сенка на сомнежот е истовремено и психолошки филм и трилер.

Тоа е филм без декор.

Но едно беше главно: тие села по Мариово во тоа старо време беа слободни, без бегови и господари, та беа се поткренале и материјално.

Долга и широка беше таа историја со Лисиче, што ја кажуваа старците на своите внуци и правнуци.

Јас и ти, планино, остануваме” - шепотеше дедо Димо, следејќи го со замрежени очи својот внук што се разделуваше од планината.

Старецот замолча. Му ја фати главата на својот внук, го бакна, цврсто го стегна.

Старецот со неверица гледаше во својот внук. Тие, учените, да учат од еден неук старец!

Дедо Димо често го гоштеваше своето внуче со мачкан, а Бојан мислеше дека од тоа јадење поубаво не може ни да се замисли.

Дедо Спасе пак му раскажува приказни на своето внуче, затоа што го сака.

Ми ги даруваше на своето внуче, занесено од волшебните зборови и тонови, што во квечерината плетеа таинствена коприна за богат сон.

Жената која седеше до мене забележа дека ги слушам туѓите разговори, и дека се обидувам да не ги слушам.

Старицата до неа, Миа Краус, со која патувавме од Виена, зборуваше за своите внуци.

„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

Тој на тоа сега секако ги учеше и сите свои дечиња, и сите свои внуци.

Старците им ја пренесуваа на своите внуци, сакајќи да им кажат какви луѓе биле тие.

Токму со својата внука не сакаше да го преземе ризикот.

На Јана и беше мило во душата што, по толку многу тага, успеа да накалеми среќа на лицето на својата внука.

За овие неколку месеци заеднички живот, ваквите мозочни екскурзии на својата внука лесно ги препознаваше.

Другар му не разбира: старицата го бараше својот внук Борис митралезецот, оној што загина во тоа лето долу на пругата, а не него, зашто тој и немаше баба.

Татко со занес го слушаше расприкажаниот вујко, тој бездруго имаше некаква цел која сакаше да му ја наложи на својот внук.

Али Фети, држејќи ја запалената пура, во еден миг му се обрати неочекувано на својот внук, оддалечувајќи се од претходната тема, која оставаше да ја продолжи во некоја друга средба: Ти, синко, бездруго имаш свои планови, да ги продолжиш студиите во Цариград?

Потајум таа бездруго се надевала дека Али Фети можеби ќе го задржи својот внук во Цариград, ќе направи од него човек, како што си велеше повеќе за себе, отколку за другите, а потоа ќе ѝ се исполни желбата животот да го заврши во земјата на своите.

Али Фети го насети позитивниот одговор на својот внук и продолжи: Ние, синко, сега во Турција живееме во клучно време, сами го менуваме текот на судбината.

Авни се радуваше на своите внучиња кои му се јавуваа на интернет преку скајп мавтајќи со рачињата за да му кажат: „Вујче те сакаме. Те сакаме вујче Авни!“

По старата несреќа, на овој Петковден дојде од Чаништа на гости стариот Богдан Сирмев од Старавина со својата внука Анѓа, која веќе ги беше наполнила осумнаесетте години и се разубавила како горска самовила.

Во овој пазар тука беше и старецот Богдан Сирме од селото Старавина со своето внуче Ангелета од осум години, да му помогне при терањето и врткањето на двете крави и магарето, што требаше да ги продаде за да однесе некоја ока сол и да се приготви за вршење.

Вујната Клементина ќе излезе речиси преобратена, но и убедена дека го пронашла вистинското училиште за својата внука, која си ја сметаше за свое чедо, небаре изгубено во балканското стадо, сакајќи да го врати еднаш засекогаш.

Вујна Клементина ѝ ја беше раскажала албанската варијанта за жртвуваната жена, на тврдината Розафата, на својата внука Ервехе којашто таа никогаш не ќе ја заборави во животот и ќе си извлече сопствена поука, но сега, накусо, ѝ ја раскажа и на мајката Амелија.

Трагала по најпогодното за својата внука Ервехе.

Најупатни информации околу школувањето на својата внука добила за училиштата во кои француски учители ја изведувале наставата само на француски јазик.