свој (прид.) - дедо (имн.)

Така зборувале нашите предци, ми велеше дедо, а затоа нему му раскажyвал неговиот дедо кој од својот дедо слушал и знаел. И поп Васил така велеше...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Та тој не можеше поразот на своите дедовци да го престори во победа, ниту пак можеше да ја замрази мајка си оти нејзините баби некогаш им биле дадени на истите тие дедовци, за овие да ги заборават своите искасапени деца и жени.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оптегната на возачкото седало на својот Рено Турбо, таа, со мангупска насмевка, ми дошепнува дека што се однесува до постелата, внукот не загубил ништо од револуционерниот дух на својот дедо.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Си го познавам јас својот дедо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- За арно или за лошо? - Лошото нека е по волците! - одговори Бојан со толку познатите зборови на својот дедо Димо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А ним во секое време ќе им биде вратата отворена, ќе си доаѓаат со мажите кога ќе сакаат кај него, дечињата ќе им трчаат по брегот, ќе берат овоштија, цвеќиња, ќе уживаат и ќе слушаат за својот дедо што сево ова го создал со голем труд и мака...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Како кутнато стебло по надолнина однегде се дотркалал еден од племето на Проказниците, некој недоучен тревар Пандил Димулев, син на свој дедо, ако можело да се верува, зашто кога тој се раѓал, татко му не бил в село повеќе од две години; го кренал од земја скршениот дел на вилата, во недоумение да се прекрсти ли пред чинот за кој се определил или да го стори она што го смислил па потоа да побара прошка за својата душа. Бревтал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ќе се моли, ќе се преправа“, дојде Арсо Арнаутче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„А знаеле ли зошто е богочетец?“ И одговори: „Заради своите дедовци.“ ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но игуменијата не била руменолика девојка да ѝ се радува и да се кити со кукурек и јаглики: доаѓа време кога јаболкниците ќе бидат нападнати од гасеници, а компирот од кртови и слепи кучиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И внуците се поинакви од своите дедовци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад уште го бранел својот дедо и го повикувал и господа за сведок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во грлото му зажуберкал плач, не многу поинаков од поранешното смеење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Минало времето на светците, синковци. Овој век е поинаков од оној вчера.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Брзам во овој свој последен ден да дораскажам и не можам: ноќе го сонувам настанот, имам деведесет и пет години, и веќе не знам што сум сонил а што сум доживеал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак ја паметам молитвата на жалниот Симон Наконтик кога умираше на патот од Лесново кон Кукулино: Послушај господи раба своего преподобнаго Симона сина Пандила и Јосифа и Стамата и Дојчина и избави ме од лукавого Али-бега за спасение наше и печал антихриста, зашто Пандил го родил Јосифа, Јосиф Стамата, Стамат Дојчина, Дојчин Симона, кутриот да ги остави коските далеку од гробот на своите дедовци. * ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Старецот ја држи в раце свештеничката капа заедно со килибарните бројаници, додека ветрот му ја развејува проретчената коса полека отплетувајќи му го врзопот од долгите бели коси, што лабаво му трепери на тилот.  „Одете оче, засолнете се во пристанишната зграда, ќе Ве повикаме благовремено”, му рече Лука Карер на старецот во чии раце беше крстен во црквата на Св. Дионисиј, заштитникот на островот, добивајќи го името по својот дедо, но и според еден од четирите евангелисти.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На човек на моја возраст не му останува ништо друго освен да чека, каде и да е“, се обиде да се пошегува свештеникот погледнувајќи го со бистар, прониклив поглед „Освен тоа, сакам да бидам присутен кога нашиот Одисеј ќе се врати на оваа тажна Итака.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А тие, кои си одат, заедно со себе си ги земаат и имињата на своите дедовци и баби.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)