Тој кој стоеше на чело на масите што присуствуваа на мојата егзекуција пред конечно да згаснам, ми се поклони со насмевка и ми ја покажа својата дланка во која што му блесна златен долар – идеологот на нашата иднина.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Оттука својата драга долина ја имаше пред очи како што ја има својата дланка.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Зборовите на дедо Димо, кој планината, својата колиба, нејзината најблиска околина ги познаваше како својата дланка, ги успокои.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Го завитка во многу свежа трева и почна топката да ја врти меѓу своите дланки.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Еразмо за тоа време ја вртеше својата дланка наспроти сончевиот сјај и го здогледа виножитото за кое му зборуваше старецот.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Патот го знаев како својата дланка.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Ме погали по глава, моето тупаниче го стегна во својата дланка и ме поведе.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Гледаше во парченцата восок на својата дланка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
„Сакаш да ги видиш?“ „Сакам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Џони извади неколку долари од џебот и со нив внимателно го размачка солилото од потта по целата површина на своите дланки.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
„Сиротко, уште спие,“ - шепна девојчето и полека го стави врз својата дланка, но одеднаш писна: „Мамо, Врапчето...“
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Срнчето не сакаше да се обѕрне ни на неговото сено, ни на неговиот леб, тоа не сакаше да ја погледне ни солта, што тој по малку пак долго се мачеше да му ја подаде на својата дланка.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Змејко сега просто го голташе како му се киска во лицето, понекогаш му се чинеше како да го дофатил со своите дланки, тој бел питом кутрак на ветерот, имаше еден таков впечаток за неговиот волтнест мек допир.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Го познаваше како својата дланка тој заплиснат челичен порој, тој незадржливо вивнат струеж, ја знаеше најмногу таква, дива, а сепак скротена, спитомена, многу често ја имаше во своите раце и владееше со неа како што ќе посакаше, крај неа се чувствуваше како да беше јавнат на некој разигран бинек, што корне искри со копитата, вивнат суза а мирен, и ја сакаше најмногу заради таа нејзина незаздишеност, заради таа сигурност, постојано во некој лет, секогаш, со секое ново движење, сѐ со по некој нов писок, на кој што ни еднаш не е возможно да свикнеш и да ти биде обичен, бидејќи тоа е нејзиниот говор.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И за сето време, додека ја посегнуваше својата рака, сега веќе потклекнат, за сето време, додека ја приближуваше својата дланка до онаа кревко, подисплашено срнче притерано до ѕидот, мислеше само на тоа колку му е близок ножот, мачејќи се постојано да го има ножот во својот дофат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Смеата имаше нешто толку топло и скокоткаво во себе, што тој само по малку, кога го сети допирот на јазичето на тоа ѓаволесто срнче на својата дланка, веќе не можеше да издржи да не го погледне и да не му се насмее гласно на тоа ситно, скокоткаво ливотче, со кое можеше и така да се шегува.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Стоеше во просторната сала, наострен како откочена пушка и сега ја држеше во својата дланка онаа рачка, што требаше само да се притисне, за сите делови од бичкијата да полетаат во своите виорни, а сепак строго одбележани движења.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Продолжуваше да останува на своето место, гребејќи за тоа остануваше сила и од своите дланки.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тогаш, придушувајќи го шумот со својата дланка, тој ја откочи пушката, а после, крадешкум подавајќи се од зад стеблото, гледаше по долинката пред себе. Ништо не му го затскриваше погледот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Господе! Каква убавина! - извика Рада држејќи ги двете разнобојни обетки во својата дланка. Но, зошто се различни, се прашуваше без одговор. Ја маѓепсаа и двете.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
- Чудна си ти и храбра! Ана ја клава својата дланка на неговите усни.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тој и потаму ја испитуваше својата дланка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тука лежела таа, гола и жедна нива, и чекала да ја оплоди, да ја осмисли во нејзиното постоење, а тој, чувствувајќи го нејзиниот мирис повеќе од свест отколку со сетила, ги одморувал своите дланки на сомотски врелиот стомак.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Александар ја отвори својата дланка со елеганција на панаѓурски магионичар. - Чувај го.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Лука го гледа зборот примател на својата дланка, неосетно го погалува по крзното и го враќа во неговите магловите сфери; не дава тој ни пет пари за примателот бидејќи го има на дофат на раката, овој го пишува она што тој го чита и го чита она што тој го пишува, што има тука да се лажеме. 67
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Ѝ пријде со непознати чекори, тромаво, несигурно и го осети под своите дланки трепетот на сувите, подвиткани раменици. „Сеедно, Марија. Сега бегај. И за помалку од ова стрелаат.“ И сега со лути пцости во влажните очи.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Затоа беше задоволна, ја прифати раката на Ема, ја смести меѓу своите дланки, а потоа растреперена од радост, полека ѝ ја повлече нагоре, ја бакна и, спуштајќи ја надолу, ја притисна во себе, на градите, како да гушка нешто најблиско и најмило.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Се гледавме уште извесно време во молк и, додека траеше таа неизвесност, нежно ми ја зеде раката во својата дланка и си ја стави на коленото.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Барбошин почнува полека и малку недоверчиво да ја разгледува својата дланка.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Допри ја со увото својата дланка и слушај го своето милување во неа.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
За гимназијалката во возот, за своите дланки што гореа од темните пупки на немилуваните дојки? Невозможно. Па ти не си гимназијалка.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Беше сигурен: во врелината на своите дланки таа ја криеше модрицата под своето око, жигот на пониженоста.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Зрновски, со успорено движење на раката, како да сакаше однапред да истакне која му е намерата, ѝ го покри со својата дланка показалецот и го симна на нејзиното колено.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Тој се качи на еден голем камен, од своите дланки направи инка и рече: - Тука покај мене, оставете ги торбите со лебот, ќебињата и фанелите.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Телето потскокнува, како бафало, со своите 150 килограми. – Ти да си теле, што би правела? - прашува Гаге. – Би скокала – одговара Танче, не подигајќи го погледот од својата дланка во водата околу која се сјатило стадо плашици.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Историјата дава доволно причини да се прифати оваа споредба како можна...
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Исклучително успешна промоција со помош на оваа техника имаше една од верзиите на филмот Кинг Конг, онаа кога горилата ја носи Џесика Ланг во својата дланка.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
„POP-UP“ ОГЛАСИ
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Но, сега има големи неколку стотици метри.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
За да го смири своето љубопитство, повремено, ја шлапнуваше својата дланка врз пластичното кесе со блокот. Го погалуваше.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Ко пиле од своите дланки да ме рани.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се закриваш само зад своите дланки, зад своето оружје.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)