ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Значи знае да ги контролира своите емоции.

Јас. Темна хероина што ги покосува своите емоции.

Мораат да дојдат до нивните пари, со компромисно продавање на своите емоции.

Во тоа време уживаш во себе и своите емоции или мечти.

Што и да направи, ако личи на себе, ако биде природен и ги покажува своите емоции, пак ќе биде херој.

Ете зошто, на крајот на краиштата, е кампот.

А колку што општествените протоколи на нормалниот или на хетеронормалниот живот и понатаму им се туѓи на геј-мажите, толку геј-мажите не можат да си го сфаќаат сопствениот свет здраво за готово онака како што можат стрејт-луѓето. ‌Во таа смисла, геј-мажите се отуѓени и од „природата“, односно од општествените дефиниции на природното.

А тоа може да направи геј-љубовните врски да изгледаат уште понеизбежни. ‌Машката геј-култура, затоа, морала да смисли низа лекови против романтичните јадови на кои им е подложна.

Тие се на одредено растојание од она што важи за невино, спонтано, природно чувство, од оној вид на чувство што изгледа природно – доколку сосема се вклопува во хетеронормативните општествени конвенции и доколку влегува во тие конвенции и не ги оспорува и прекршува.

Неговото дејство го лишува љубовникот од секакво чувство дека има контрола врз своите емоции и постапки, а со тоа и го ослободува од секаква одговорност за сопствените чувства.

Оневозможувајќи му ја на љубовникот перцепцијата дека однесувањето во љубовта му е, всушност, изведба – а не неволев резултат од некој севозможен импулс – романтичноста ја претвора љубовта во неизбежна судбина. Plus fort que moi (‘посилно од мене’ или ‘ме тера’): тоа е геслото на романтичната љубов.

За разлика од хетеросексуалците со нормални желби – кои (да се послужам со зборовите на геј-поетот Френк Бидарт) „живеат како, иако она што го/посакуваат е токму она што од нив/се очекува да го посакуваат, божем тие самите да посакуваат“ – геј-мажите не можат да си ја побркаат желбата со некаква потврда и ратификација на нивниот субјективен суверенитет.

Геј-мажите умеат да бидат особено подложни на митот за романсата, а оттука и особено да им треба ироничното гледиште за љубовта што им го дава машката геј-култура.

Тие не си ја доживуваат желбата како доказ за својата човечка дејственост, како потврда на природноста на нивната човечка природа, како израз на нивната спонтана усогласеност со природниот, даден свет.469 Не можат да ги восприемат своите инстинкти, своите емоции, своите копнежи и похоти како зададени поставки на универзалната човекова природа, како очигледни, нагледни и сосема усогласени со начинот на кој нештата си се по природа – накратко, со човечката природа. ‌Многумина хетеросексуалци се отуѓени и од хетеросексуалната култура, од културата на хетеросексуалноста.

Кампот, како што видовме, е внатрешна практика на една дијалектика во машката геј-култура која се врти околу низа спротивности меѓу романтиката и разочараноста, сериозноста и несериозноста, автентичноста и неавтентичноста – меѓу неироничниот набој на машката геј-желба за машка убавина и ироничното спласнување на тој набој. ‌Кампот ѝ припаѓа на една страна од тоа двојство.

Кампот треба да ја нагризе романтичната привлечност на убавината, да ја исмева сериозноста со која можеби ќе бидеш на искушение да ги окруниш своите емоции, особено чувствата на љубов и желба, и да ја деконструираш онаа автентичност со која можеби ќе посакаш да ги завиеш.

Човечката цена на љубовта произлегува од тоа што општествената институција љубов се збркува со природниот, самоникнат, незауздлив израз на силно чувство.

Разликата не е во општествените премрежиња и стварните степени на „природност“, туку во свеста.

Не не можам да разберам зошто никогаш не станав апстрактен експресионист, бидејќи, со мојата треперлива рака би бил навистина успешен. ◊ За време на шеесетите, луѓето заборавија на своите емоции.