Во тренд е теоријата да знае за силата на слоганот.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Го имаме Алтисеровото „Еј, вие таму!“, или „Ја задавив својата жена“, и „Го заборавив чадорот“ на Дерида...
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Вие мажите сакате да мислите на своите жени како на асексуални суштества надвор од својот кревет.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Испратен по деликатна задача во овој град, тој во Софија ги остави колегите од министерството, пријателите, своите подостарени родители, софијанци во неколку генерации на кои времето покрај годините им придодаде и старечка завист и цинизам, но пред сè, својата жена, и дојден во овој град што е сè уште паланка во споредба со царска Софија, покрај со проблемите на работата, непрекинато се оптоварува со продолженото останување на неговата Лила во Софија.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Грејнџер го гони Вокер само за да го оправда сопственото чувство на вина заради убиството на својата жена, зар не?
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Моравме да ја менуваме положбата на проекторот секој пат кога се менуваше аголот на камерата.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Хичкок: „Секако. Грејнџер се чувствува виновен - исто толку како да ја убил својата жена со сопствени раце.” •Како ја остваривте онаа сјајна сцена со вртелешката? •Хичкок: „Тоа беше најкомплицираната секвенца.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Ни требаше скоро половина ден да ги поставаме камерата, проекторот и платното за секој кадар.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Кастинско роднински „интелектуалци,“ или постсоцијалистичко атеистички чконтари кои во бившиот систем успеале навреме да земат КПЈ црвена книжица, денеска вешто укопани во трулиот партиски систем мудруваат и обесуваат на разноразни општествени области, а во приватниот живот не се ништо друго освен најобични муфљузи кои ги тепаат своите жени, имаат швалерки, а децата најчесто им се испуштени од руки во канџите на пороците.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
- Вашиот син треба да обрне внимание на својата жена.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
На пример, дијалогот може да биде помеѓу мажот кој штотуку ја загубил работата, но немал храброст тоа да ú го соопшти на својата жена, која пак го крие љубовникот во спалната соба.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Исклучувајќи ја неделата како ден за експерименти, тој побара од својата жена и ќерка меѓусебно да ги заменат имињата додека тој самиот го смени своето име со името на синот.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Не споменувајте го синот, војната, смртта или старецот кој ја набљудува куќата.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Земанек ја убедуваше дека е возможно и уште ѝ објаснуваше дека јас таа вечер сум ги довел девојките до ситуација да пукнат од смеење, оти сум ја споил таа акробатска способност со мојата смисла за хумор и книжевност, па сум играл една епизода од Декамерон на Бокачо, во која наивниот и глупав сопруг никако не може да се качи на скалата од таванот, за да ја фати својата жена Петрунела како со својот љубовник води љубов; а не може да ги фати, затоа што не ја потпрел скалата на ништо, па штом се качи, се занишува и веднаш стрчнува надоле, од другата страна на скалата, за да не падне.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Таа ми забрануваше да ја сакам, ми забрануваше „јас“ да бидам „јас“ и јас да решавам што ќе сакам и што ќе правам; со тоа, таа ме лишуваше од себеси самиот, како што се прави тоа кога човек се става во затвор, па му се одзема правото да биде она што по професија е, да биде сопруг на својата жена или татко на своите деца, да биде пушач, па му се одземаат запалката, цигарите, сликите од семејството, паричникот, врвките, каишот; тоа беше чиста политика, идеолошки терор од прв ред: да не му дозволиш на човека да биде она што е!
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Па еве, дојдов да се видам и да останам меѓу своите, и да си земам од местово свое жена.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Загледана во џебот, почна да го кажува расказот: „Изгледа толку страшно да се остане стар ерген, да се остари во борбата за сочувување на достоинството додека молиш за прием кога сакаш да ја поминеш вечерта со луѓе, да бидеш болен и од аголот на својата постела со недели да ја гледаш празната соба, секогаш да велиш ‘добра ноќ’ пред излезната врата, никогаш да не брзаш по скалите со својата жена, во собата да имаш само споредни врати кои водат кон дневните соби на други луѓе, да мораш да им се воодушевуваш на туѓите деца не смеејќи да повторуваш: ‘Јас немам деца’, да го обликуваш својот изглед и однесувањето според еден или двајца стари ергени кои ги помниш од твојата младост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Тоа така ќе биде, само што во стварноста, и денес и подоцна, ќе стоиш тука, со опипливо тело и стварна глава, па, значи, и со челото, за да удираш со раката по него.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Сенарот, еден ден ѝ се исповедал на својата жена и рекол дека од инает не сака да му ги даде парите на јагленарот.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Ирвин ја запрел кочијата, слегол од неа и засекогаш ја напуштил својата жена.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Секогаш кога Андриќ ќе се врател дома од прошетките со Буле, на својата жена кажувал дека повторно бил со ѓаволот.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Другарот Тито кога го слушнал името на својата жена опеано во песна ѝ рекол: „Гледаш, дури и песна ти испеале“.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Бил горд на себе,односно на својот интелектуален потенцијал, па никогаш не признал, дури и на својата жена и двете деца дека не дипломирал.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
- Биди разумна... - Ме проколнуваа, потоа ми беа благодарни.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Кога по пустото свое чекање мажите се враќале во постелите, со рамазанска глад се фрлале на своите жени и им биле благодарни што тие уште ги чекаат.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Се спогодуваме како Онисифор Проказник веќе да загинал.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„Сеедно, некој веќе ќе му ја скрши главата.“
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
2 Според подоцнежното раскажување на кукулинецот Лозан Перуника* (значи по седумдесет и осум години од настанот, кога тој веќе бил на прагот на своето столетие, поточно - според записите на некој калуѓер од илјада деветстотини и тринаесеттата година, кога веќе се гризеле со оган и челик под знамиња на лав или двоглав орел и атакувале едни на други преку полумртви села и градови во прашина, во чад и во треска бугарските дивизии на генералите Тошев, Ковачев и Иванов и српските дивизии од Првата, Втората и Третата армија на престолонаследникот Александар и на генералите Степановиќ и Јанковиќ, и едните и другите, мобилизирајќи ги македонските голтари од вардарскиот, пиринскиот и егејскиот дел на својот вилает да пукаат едни во други**, додавајќи му ги на тој хаос и грчките војски, сите три крунисани влади на тие армии во алчна агонија да лапнат по еден залак од Македонија), во она време големоглавиот и бабуњосан Адам Леновец им раскажувал на неколцина од дружината дека попчето што го мердале ноќе во Лесново не се занесувало толку по идејата на грчката Патријаршија за една голема и од Зевс или Саваот благословена Елада, тој неграмотник со ретка брада можеби за тоа и не знаел, колку што сакал да ги завлече прстите со многу топчести ковчиња под ленената кошула на Фиданка Кукникова; каменоделците по ден, најчесто пред своите жени со загатливо сомневање под клепките, ја проколнувале и ја пцуеле убавицата со дамки, со тие златни очи на страст и копнеж по милување, а ноќе станувале од постелите на своите жени, божем во дворот ќе шопаат широко расчекорени и без воздишки по она што пред тоа го сонувале, всушност како лилјаци ја облетувале Фиданкината куќа со еден прозорец под бушавиот сламен покрив и со напукнат оџак; жените веќе нешто знаеле за ноќната лилјачка игра на своите мустаќести балами и со дукат го наговарале попот да се преправи во козинав врколак и да внесе страв во селото; ама и на попот, како што раскажувале, не му висел под папок суџук од мелено козјо месо; и тој станувал бабачко кога ќе се сетел какви тајни си криеле жените под кошулите.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„Некој што те брани?“ „Некој што ја брани својата жена или својата сестра.“
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Нема извори на живот. Животот е извор што се пие себеси.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
А јас нешто ќе ви речам - ако сме умни и претпазливи, сите ќе стасаме до своите куќи, до своите жени и деца, здрави и живи. Ќе се обесам ако не биде така.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Покрај тоа што на својата жена ѝ надена толку многу погрдни имиња длабоко во него, сепак, се криеше голема љубов.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Да ослепат да даде господ, овие што нашироко рекламираат дека на пазарот е достапен целосно природен препарат за потентност за зрелите мажи (кои со своите жени одамна снеможеле и го користат „Џоле“ само за мочкање), што во прилог им оди повторно само на младите „спонзоруши“, кои од сега, освен што уживаат во имотот на своите офарбани љубовници, ќе можат и сексуално да се „упражњаваат“. Во прилог на кампањата!
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Некој менаџер ѝ вели на својата жена: „Сѐ во врска со оваа работа ми изгледа добро, но чирот ми вели поинаку.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Потполно успеа; Хироши ќе ја напушти својата жена.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Тоа жулкање на прстите го чувствуваше како милување на својата жена и сакаше да трае што подолго.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Пред шест години неговиот професор ја затече својата жена со еден маж пожарникар - млад русокос вол и со оперетска насмевка, ја затече гола како вистина и побеле за неколку ноќи. После, по една очаена решеност на полулуд човек, му го испираа отруениот стомак и се бореа во болница да го спасат; студентите се чудеа: ако е веќе курва зошто ја остави.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Зошто не може да има своја жена, наместо овие гнасни контакти во интервали од по неколку години ?
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
И тогаш санџак-бегот ѝ ја тргна шамијата и ѝ го разгрли срмениот елек на најмладата своја жена.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Ја сакаше ли својата жена сега повеќе, гледајќи дека таа му се измолкнува?
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Ама за Тодора, својата жена, зборуваше како за душа помека и од онаа на Паунка, снаа ѝ, а и побистра и поубава од некоја лична и учена анама.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Заради тоа не ја зеде во заштита својата жена, при расправијата вечерта, кога Марија слезе кај нив на долниот кат.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Веднаш до неа се појави Дине Бочаровски со својата жена и дечињата, се смести на сламарицата и веќе не одеше во ковачницата да дува во вигната и да ги удира вжарените железа.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Лири живее со својата жена Барбара високо над Лос Ангелес во куќа со фантастичен поглед на Холивуд и Беверли Хилс.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Таа првин почнуваше со ѓаволестиот Касандар, кој го основал градот триста години пред нашата ера и му го дал името, според името на својата жена Тесалоники, сестра на Александар Велики.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Му беше благодарен со својата жена на Богот на преселбите, што во големата европска скитија го запре пред ова Езеро, за да му биде татковина.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
На крајот од селото Мацково, во мала и ниска куќичка живееше селанецот Тане со својата жена Танејца.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Кога го раскопале мравињакот, на неговото дно пронашле ист онаков гроб каков што бил и оној во кој Мијато Акиносуко во сонот ја погребал својата жена, царската ќерка.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Можеби јас сум еден од оние
кои сликаат според соништата
кои одбиваат да ловат, значи да убиваат
со полуотворената уста на стрелата
за да ја наполнат својата
и на своите жени
плодови саможитни што берат
и за нас се молат
да има улов повеќе одошто ни треба
(жените кои мислат поинаку
ги праќаат своите души
на срните да им бидат штитник
на стрелите урок)
за пречек ни принесуваат
богат огрев
богот на гревот ни го ложат пред спиење
за да заборавиме на писокот на жртвите
поостер од остриците во нив набиени
за да гинеме од ноќ во ноќ
непоштедени од грозата на лажната смрт
заблазувајќи им на оние кои писнале
еднаш засекогаш!“
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Така ја сретнал својата жена. Тој ден, што бил необично топол за први ноември во државата Илиноис, младата Брунила Вексли излегла за да ја повика загубената крава.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Но, комедијата воопшто не вредеше, и никогаш не ја здогледа светлината на денот”. Секогаш кажи � на својата жена (Always Tell Your Wife), 1922 г.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Мажите не им се лутеа, зашто, покрај својата жена, имаа можност да се нагледаат и на други жени што никогаш повеќе таква можност не ќе им се даде.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
„Ех“, му рече Јосе, „ако имаше таква кожурка - ниедна жена не ќе го изневереше својот маж и ниеден маж својата жена“.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
- Под дејство на алкохол ја убива својата жена Џоан. 4 1953.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Својот прв голем настап во печатот го имал не како писател, туку како јунак со револвер, кој несакајќи ја застрелал својата жена.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Кога и да погледнев од прозорецот го гледав него на самиот агол како стрпливао ја чека својата жена.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Танаско како одвај да ја протурка својата снага низ вратата, покриен со дебел слој снег што го истресе внатре во одајката, влезе со грбот а не со очите, оти гласот и очите го водеа гостинот Бујрум у нашта кујќа, место коуку милуваш, уште тоуку може да собере! и ѝ се обраќа на својата жена без да се заврте, сега тресејќи го снегот од гостинот Пено мори, устрау да те удри, пули кој гостин ти носам!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
" Напред седат слободните офицери од логорите заедно со своите жени.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе одберат некое помазно парче момирок и ќе напишат: ,Бидете здрави и поздравени". ,Чувајте се за нас, ние копнееме за вас". ,Ве мислиме како свои жени". ,Ако ве среќаваме на сон, зошто да не ве сретнеме и на јаве".
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)