свој (прид.) - колиба (имн.)

Сè уште беше жива – девеесетгодишно, збрчкано суштество, кое одвај го натера да го прими во својата колипка, каде се тетеравеше меѓу валканите лонци, изгладнетите мачки и мемлата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Некои копии приватно циркулирале во тоа време, а се објавени дури 1958 година, со наслов „Сина и кафеава книга”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Откога го посетува Советскиот Сојуз, кога е во искушение таму и да остане, и поминува уште една година во својата колиба во Норвешка, Витгенштајн се враќа во Кембриџ 1937 година, а една година подоцна, кога Германија ја анектира Австрија, станува британски државјанин.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А за тоа што се случува кај момчето, на што се должи тој истрел, само можеше да нагаѓа, како што и Бојан од својата колиба не можеше да знае што се случува кај дедо Иван.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Да им се позлати српот, - си прошепна старецот, па ги сврте очите кон ледината над својата колиба, каде што некогаш во неговото вистинско време, пред повеќе од дваесетина години, се брануваа златни жита.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Доаѓа шумарот“ - си помисли, па почна, тргнувајќи од својата колиба, да го следи со очите патот што лазеше преку Гогов Валог и преку Рамни Ливади и што под Дуковските колиби завива по реката кон селото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ако дедо Иван има пушка на својата колиба, чудно би било да ја нема и дедо му.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги нарамија косите и покрај стубелот, покрај багажот на гостите од градот, покриен со шаторско крило, се упатија кон својата колиба.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Зборовите на дедо Димо, кој планината, својата колиба, нејзината најблиска околина ги познаваше како својата дланка, ги успокои.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сродни души“, си помисли Бојан, па стана, фрли уште еден поглед кон својата колиба, ќе ја види ли можеби Елена.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На неговата глава стоеше непозната птица со голем клун.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Таа ноќ Карамба-Барамба заспал во својата колиба со широка насмевка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Главатарот престана да скока, ги откачи клучовите од уши и отиде ко својата колиба. Се врати со молив.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Мајмуните на високите дрвја исплашено и пискливо закрескале.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И точно сред лето работата беше завршена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ѕидарите се разотидоа дома на зимување, а градителот ја минуваше зимата во својата колиба од која речиси никаде не излегуваше, а постојано беше свиткан над своите планови и пресметки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Да погодам“, реков. „Измет“. Таа воскликна. „Да! Да! Зарем тоа не е претерано?! Да јадат измет.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И погоди - кога ќе настапат тешки денови, кога земјата слабо раѓа а добитокот едвај стои - што мислиш дека јадат?“ Margina #32-33 [1996] | okno.mk 157
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Тие и своите колиби ги прават од животински измет - зар тоа не е страшно?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)