ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

И така не го добив Кери, а Кругер во секој поглед беше погрешно избрана личност.

Со она свое лице кое јас го нарекувам „лице на комичар”, не можеше да предизвика возбудување - барем половината од времето не верувате во она што се случува пред вас.

Чувствуваше перверзно задоволство поради маченичкиот израз на своето лице.

Ќе те прошетам малку по небото, - рече Месечината и го растегна своето лице во пријателска насмевка.

„Што правиш тоа?“, ме праша, очигледно изненадена од таа игра, од таа неочекувана и за неа непозната нежност после гризењето по целото тело; „Го барам папокот на вселената“, реков; и кога продолжив со таа игра со папокот, таа се смири; престана да ме удира, рацете ѝ тргнаа кон моето лице, ме повлече кон своето лице, кон устата, и веќе следниот миг, според начинот на којшто ме прими и се отвори јас знаев (тоа движење ми беше сосема непознато, како на маж кој не преспал со жена): тоа не беше онаа Луција што доскокна од вратилото во мојата прегратка.

Му ја фатив главата и ја пренесов до своето лице.

Се исправи и ја принесе запалката до своето лице, сакаше сите да го видат.

Во тој миг Зигмунд застана, ја поткрена раката за да одмавне со неа пред своето лице како да брка мушички, како секогаш кога мислеше дека она што му е кажано не заслужува одговор од него.

Ја крена раката но не одмавна – раката се запре пред лицето, не од некоја помисла за смислата и бесмислата, туку затоа што се загледа во својот рачен часовник.

Некој друг на негово место не би поверувал, но тој веднаш знаеше дека дијагнозата е точна.

Го погледна своето лице во огледалото – убаво, свежо лице на триесетгодишник во добра форма.

Онисифор Проказник поминал со палец преку лузната на своето лице.

Тој бил посник, светец. Тој, не дедовците на некој друг.

Одминуваа, нишкајќи се неизгубени, низ тоа снежно море. Дишеа од развиорените снежинки пред своите лица.

Остана долго така, со посегната рака, свесен и за плачот во својата подотворена уста, свесен и за натежнатите солзи по своето лице, кои ги пушташе да му се леат сами, а јаренцето ниеднаш не престана да му ги поминува секогаш наново сите негови прсти.

Тој просто како да го дофати на своето лице нејзиниот поган допир.

Всушност тоа секогаш беше само едно од тие дрвја, кое ќе стореше само едно движење, едно такво движење како кога се сонува тежок долг и морничав сон, и секогаш тоа беше само една ветка, што се исправаше нагоре како празна дланка во несвесно замавнување што оттурнува нешто од пред своето лице, додека под неа се ронеше истресениот окит.

Тој пречекорил некоку пати натаму, а кога застанал, пак расколебан од својата несигурност, мечката ја подигнала малку главата кон своето малечко до себе, го подушила малку и чиниш му дошепнала нешто притоа, како жена, покажала кон него, малото се свртело кон човекот и како дете, испратено да послуша нешто, дошло до него, завртело неколку пати околу него, со наведнат поглед што моли, а после седнало малку подалечку и го гледало, сосема исто како расплакано дете, дури така и бришејќи си ги солзите од своето лице со големите питоми шепи.

Беше само еден тих разговор во него, додека стоеше, смирувајќи си го здивот и веќе не ни обидувајќи се да ги избрише студените росинки пот од сето свое лице.

За сето време мечката била мирна, ја придушувала во себе таа неиздржлива болка, иако тој на своето лице го сеќавал ужасниот трч што ѝ ја дробел нејзијата грамадна снага.

Сега стоеја, сите шест, со своите шилести муцки, опрени во неговиот прозорец, на десетина метра од него, а тој на своето лице просто го сеќаваше оној нивни единствен поглед, што го проголтнуваше.

Си го капеше своето лице во таа богата синевина, ги собираше со својот поглед сите нејзини заискрени и невидливи бели прашинки виделина, а еднаш можеше да го открие таму и сосема синиот и усвитен и полн круг на зимното сонце.

А уште веднаш, штом го изврза последниот јазел за дебелиот пар над своето лице, клепките му се спуштија со ужасна неумоливост.

Оној, што мирисаше онака погано на мрша, а тој ја сеќаваше таа миризба речиси како допир по своето лице.

Се мачеше да го сметне од себе сето време додека продолжуваше да се мие со снегот пред вратата; се мачеше да го истрие од своето лице неговиот млак допир додека притискаше со белата грутка по слепоочниците и по густо обраснатата брада, а кога не успеа, во него остана знаењето дека вчерашниот ден мораше да ги остави по себе сите свои трагови и дека тој ќе мора нив уште долго да ги носи.

И оној негов предедо, со една покуса нога, се наведнал и речиси се допрел со своето лице во тврдото, полно со миризба на шумите и на дивината, топло, смрдливо влакно од колкот на мечката, а со своите две раце и со двете нозе тој прво ја исправил стапицата, а после се навалил со целата тежина на своето тело над двете маши од двете страни и ја отворил неа.

Штом ќе влезеше Томо во собата, веднаш врз своето лице ја ставаше маската на љубезност.

Долго стоеше зад својот љубен криејќи го своето лице.

Настојуваше Јана сета болка да ја прикрие со изнудената насмевка на своето лице.

Вистинското свое лице, цинично и безмилосно, го покажуваа на крајот на војната.

Македонските војници, млади селани-партизани, во есента 1944-та, јуришаа по голините за да ги освојат нивните утврдувања, а тие, откако ќе ги пуштеа блиску до себе, ги косеа.

Такво шеќерно старче беше и дедо му на ловецот Капсула, секогаш смело загледано во туѓите очи; ништо не бара во нив, само го огледува своето лице, нема ли на кожата некоја ненужна дамка што би го урнала светечкиот негов изглед пред луѓето.

Секој од нив го нурна своето лице во брадата на другиот.

- Ќе ти платам со денов што заоѓа. - Се спогодивме. И тие повторно се прегрнаа.

За момент Перо вознемирено ги подигна капаците на очите, но остана нем и Атина не забележа ништо, концентрирана на отпакувањето на марамите, радосно и со занес чувствувајќи го нежниот свилен материјал на своето лице.

Жените од Партијата никогаш не ги шминкаат своите лица.

Кога ги оддалечија своите лица и двајцата длабоко воздивнаа.

Тука се гледа еден дел од езерото кое постојано го менува своето лице: мирно или разбрането, светло или темно.

Влезе во келијата како и другпат да ѝ држи епитимија на Смилјанка; таа лежеше гола на постелата; кога ѝ пријде и кога го зеде веленцето да ја покрие, таа се покрена, го фати за рацете за вратот и го повлече кон себе; тој почна да се трга, да се опира, да се исправа, но нејзиното тргање беше посилно и тој клекна на колена крај неа, а потоа се наведна над неа допирајќи ѝ ги градите со брадата; таа од влакната почувствува скокот и возбудливи трпки по кожата и уште посилно го привлече влечејќи му ја главата кон своето лице.

Таа ги навали очите и почна да му раскажува како пред три дена тој дошол да ѝ држи епитимија, таа лежела гола во постелата; тој се наведнал да ја покрие со веленцето, а таа се поткренала, го фатила со рацете за вратот и го привлекла кон себе; тој почнал да се трга, да се напиња, да се исправа, но нејзиното тргање било посилно и тој клекнал на колена крај неа, а потоа се наведнал над неа допирајќи ѝ ги градите со брадата; таа од влакната почувствувала скокот и возбудливи трпки по кожата и уште посилно го привлекла влечејќи му ја главата кон своето лице.

Господе, господе, почна отец Иларион да шепоти и да ѝ се потргнува од рацете, но допирајќи го своето лице до нејзиното, и тој почувствува возбудливи трпки по снагата и почна да ѝ се припива со целото тело, да ја разгрнува мантијата, да се распетлува, и во мигот кога требаше со целото свое тело да ѝ ја почувствува врелината на нејзината кожа, кога ја заграби со рацете да ја впие во себе - таа исчезна како да беше дух или демон, му остана прегработ празен, а од прозорчето задопира грозен кикот, гракчење на гавран или на нечистиот, исмејувајќи го што го доведе до оваа бедна состојба, што вака го понизи и го огреши.

Господе, господе почнал отец Иларион да шепоти и да ѝ се оттргнува од рацете, но допирајќи го своето лице до нејзиното почувствувал возбуда по снагата и почнал пополека да ѝ се припива со телото, да ја разгрнува мантијата, да се распетлува, и во мигот кога требало да ја зграпчи, да ја впие во себе - погледал кон прозорецот, чул нешто, се исплашил, викнал Боже спаси ме и избегал надвор.

Гледаше внимателно и без доверба: оној во црната рамка принесуваше запалено чкорче кон своето лице обраснато со мрак и со јаки сенки под јаготките.

Го гледаше своето лице во големото огледало на ѕидот, мрак во полумрак.

Калта е сува со брчките на тркалата врз своето лице.

Веројатно и самиот знаеше за црвената прав на своето лице па побрза да објасни дека за таквиот негов изглед е виновен ветерот.

Сите имаа по девет години, и ако еднаш, еден ден пред седум години, сонцето изгреало за еден час и му го покажало своето лице на изненадениот свет, тие за тоа не можеа да си припомнат.

-А она, од стариот филозоф, што нè држи хипнотизирани толку време, ќе го повторите?

Даркер се потсмевнува, нурнат во бескрајната темнина на своето лице.

Но тука, барем од моја страна, имаше и нешто извештачено, во изнасолениот грч на насмевката, кој, иако се трудев, не можев да го трпам од своето лице.

Иако можеби следниот пат ќе биде полесно, ќе претпоставам што ќе ме чека, ќе се подготвам за нејзиниот изменет изглед.

Почна да ги забележува првите знаци на незадоволството на своето лице.

На последната клупа старецот гледа во небото со сите брчки на своето лице, жмиркајќи.

- Молам? – се вчуди патникот прекривајќи го своето лице да не биде забележан дека ги нема мустаќите, брадата.

Мрачно е пак, повторно ѕидот уши има, лево песна тече за почеток нов низ живот, горе веќе нов живот има, а овде долу плачта повторно свое лице повторува.

А кога ќе види дека ни се обновува силата, тапанџијата го легнува и своето лице под тапанот.