Македонскиот роб нека не се надева на неа; тој нека се потпре на своите мишки...“
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Но, уште веднаш, штом бичкијата се закопа во трупецот, а тој се поттргна малку настрана за да здивне, онака скапнат, со две врени клопчиња умора под своите мишки, погледот му запре на прозорецот и уште веднаш знаеше дека сега, само уште кусо време, ќе мора да дојде и крајот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)