Веќе пред мене, некои други автори ги препознаа алхемиските содржини, поврзувајќи ги со авторовото несвесно, повеќе или помалку по примерот на Јунг, кој, како што е познато, ги разоткриваше сличните содржини во соништата на своите пациенти.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Со директни хируршки зафати на мозокот успева да го ослободи својот пациент од неволното тресење на рацете.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Да го ослушнувам задоцнетиот душевен часовник на своите пациенти и да ја воспоставам изгубената рамнотежа.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Ти пак продолжи со твоите обврски, одеше на работа, се грижеше за своите пациенти, секое попладне излегуваше од дома, одеше на кафе со твојата "дружина".
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Во повоените години доктор Станеф беше присилен да ги посетува своите пациенти во брзорастечките предградија, во кои поголем дел од стариот кварт беше осуден на уништувањето поради проширувањето на главната улица што минуваше низ него и која водеше кон булеварот со четири ленти.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Како старомоден лекар тој повеќе сакаше да ги посетува своите пациенти отколку тие да му доаѓаат во неговата нова канцеларија, а модерните лекарства кои правеа чуда ги гледаше со скептицизам, или во најмала рака кон нив имаше универзален однос и штедливо ги користеше.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
А што ако имам некаква страшна болест и умрам од што не се грижи за мене, а на своите пациенти дење-ноќе им посветува внимание?
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Зар ќе нема грижа на совеста ако такво нешто се случи?
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Сега знаеме дека напредокот на електрониката со себе ги носи протезите на интелигенцијата.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Неврохирургот Делгадо, еден од пионерите на електронскиот феномен на мислење, веќе 20 години ги лекува своите пациенти со имплантации.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)