свој (прид.) - прст (имн.)

Во него има некого што ги памети и нашите очи што ќе ги носи на своите прсти како прстени, ти со синото на твоите јас со црното на моите очи ја постиламе трпезата на љубовта меѓу пролетта и крајот...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Со инаетлива амбивалентност се обидувам да ги совладам сомнежите дека судбината не ги вмешала своите прсти во моите избори и одлуки и не би се случило она што се случи ако јас самата со целата присебност и свесност во моментите на рационалност го издлабував коритото по која тече реката на мојот живот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Невена се присети оти Бог ги вмеша своите прсти цефката што ја сокри...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Почувствува меѓу своите прсти силни карти и не ѝ беше потребен блеф.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Професорот Фред се проѕевна и пред да стаса да ја покрие устата со дланка, професорот Едгар, дотогаш зафатен со пребројувањето на своите прсти, пред нос му го зеде зборот: „Особено се интересни ноктите!
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Една сегашност: распаднати птици и кунатки, и увереноста дека може да исцеди низ своите прсти безбојност и портокаволост зашто и самиот стануваше смрзнатост пред смрзнатото прашање: „Каков Нојов ковчег спомнавте, пријателе?“ „Обичен“, откорна од своето грло. „Ремек дело на една малолетна архитектура.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ги зари своите прсти во неговите раце во бесвесна надеж дека ќе го разбуди од здрвеноста, од која тој беше маѓепсан.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Успеа да си го совлада нагонот да ја земе раката на Даниел во своите раце и да ги вклопи своите прсти во неговите, како што правеа во кината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Членовите на комисиите, како бабата на Хандке, долго, долго ги бришат своите прсти од престилката откако ќе ја стокмат манџата од сите можни елементи што ја чинат невкусна, всушност, пресолена или презакиселена.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но тој сега мислеше на првиот, на музиката на своите прсти, на животниот акорд во нив. ...
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Никој не знае дека хирургот на виолина ги вежба своите прсти.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И еднаш тој можеше многу добро да го сети во своите прсти здивот на тоа живинче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Додека работеше над тоа, со него се шегуваа ситните шајчина, што требаше да ги дофаќа меѓу своите прсти и да ги наместува онаму, каде што беше потребно да ги закове.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
7. НЕ СЕКОЈ ПРЕД ИКОНА САКА ДА СЕ КРСТИ - за на светецот да почне и да му се моли, некој така ќе ги стокми трите свои прсти за со туѓа ситна памет себеси да се соли...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
А корењата на којзнае кога закланите стебла не го пуштале од грчот на своите прсти стврднатиот хумус.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ повеќе дупчест и ребрест, колскиот пат брзал кон бездна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со брзи, но нежни движења на своите прсти знаеше за миг да ја сплете плетенката.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таму, како змиска кожа, беше падната сета правна наука на светот, од римското право до постмодерната демократија; и ослободениот студент по право на прва година не знаеше што да прави не само со своите права туку и со своите прсти, освен да ги меси мрвките леб во сè побезоблични облици.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ете, од тој момент останав со впечаток дека прстите на Грофот се без нокти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога го беше рекол ова не пропушти да си ги разгледа јаготките на своите прсти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ги гледа сите свои прстиња но не може да се реши. За сите му е жал.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Напладне, кога ние децата бевме обземени од игрите во дворот, мајка ми ќе ги собереше последните сили, па од брашното донесено од татка ми, се обидуваше со нови волшепства, со играта на своите прсти, кои како да не го имаа заморот на телото, во пресметувањето со секогаш истото тесто, да ни подготви нов ручек, различен од вчерашниот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
НЕДА: Што би правела јас на светов - без тебе? (Ги провира своите прсти низ неговата коса.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)