ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Наташењка, земајќи вино од визбата, веќе приоѓаше до вратата од својата соба, кога ненадејно слушна застрашувачки врисок.

Дај, да те бакнам. ...

Откога ручавме молкома, татко ми се повлече во својата соба на вообичаената починка.

Татко ми го затвори радиото, го извади шнурот, и го однесе во својата соба, овој споулавен апарат што, за толку кусо време, посеа толку немир.

За момент помисли дека ја гледа разголена во својата соба недалеку 98 okno.mk оттука.

Ја погледнува прекорно мајка си и заминува во својата соба.

Таа го граба јорганот од неговиот кревет и брзо излегува со него, грчевито стегајќи го како да гушка нешто мило, го носи во својата соба и таму паѓа со него на кревет, и плаче, плаче.

Ги направи тие чекори, во речиси изодениот живот, во својата соба, преполна книги, која веќе долго време му беше замена за светот.

Но сега, кога се најде во својата соба како во туѓа, од сето тоа лето немаше ништо.

Никој ништо не му одговори, во кујната остана истиот молк, но во својата соба Ване се почувствува послободно, иако таа веќе беше издадена на друг, некој незнајник а сепак врсник.

Децата во меѓувреме пак се прибраа во својата соба, зашто она што се емитуваше на телевизија не ги интересираше.

Ме беше посоветувала: „Веќе си голем, сине, треба да имаш своја соба!“

Ја затвори вратата зад него и ме воведе во својата соба претрупана со лонци, калапи, четки, бои, парчиња гипс и стотици ситни ненужности.

Помина голем број километри помесувајќи се низ куќата, ту до терасата, ту до собата за дневен престој и до својата соба со огромно огледало: одвај собра сили да земе еден од трите оброци тој ден, колку да му се противстави на гладот.

Веќе во лулката на сонливоста, пензионерот Богдан Грм му го остави шахот и бакшишот од три динари на неизбричениот келнер, и замајќи го клучот од својата соба 09, зарипнато прашува за бројот на собата на госпоѓата со внучката. – Дваесет и девет, точно два ката над вас – одговара неизбричениот портир со (соучесничка) насмевка.

Понекогаш по некоја вест ќе нѐ израдуваше, како кога стигна телеграма дека Софи, која три години пред тоа се беше омажила за фотографот Макс Халберштат и имаше заминато да живее со него во Хамбург, родила син.

Една од тие воени зими беше најстудената што ја помнам; студот не ни дозволуваше да заспиеме навечер, па останувавме со мајка будни во мракот на приемната соба, тропавме со нозете по подот и триевме дланка од дланка да се згрееме, проговорувавме по некој збор, а потоа, кога ќе изминеше ноќта, кога ќе минеше утрото а ближењето на пладнето малку го ублажуваше студот, одевме секоја во својата соба и заспивавме.

Сара го прашуваше Зигмунд за него самиот, за студиите, за неговите пријатели, за тоа што сака да направи утре, а што по десет години, а тој кажуваше дека сака да ја разгатне загатката на човечкото суштество – сакаше да знае од што се раѓаат љубовта и омразата, што е она што ја создава желбата, како се придвижуваат мислите; “Можеби не треба да ги знаеме тие нешта,” велеше Сара, и минуваше со дланките по нозете, по фустанот кој ги покриваше металните апарати.

Зигмунд ми кажа дека Фридрих Рихтер ѝ давал часови по цртање во другите денови, затоа што Сара Ауербах имала тешкотии во одењето, а нашите часови по цртање повеќе беа игра, брканица, криенка-миженка, а помалку совладување на цртачката вештина.

Кога часовите се одржуваа во градината, честопати ја забележувавме Сара, ќерката на доктор Ауербах, како нѐ гледа низ прозорецот од својата соба.

Секојпат кога чуварите ни велеа дека времето за прошетка во паркот е завршено и треба да се вратиме во своите соби во болницата, една девојка го прегрнуваше најблиското дрво легнувајќи на земја, и долго се бореше додека не ја одвоеја, врескајќи: „Јас сум сон на ова дрво!

Понекогаш, седејќи во аголот од собата, потпрена со грбот на ѕидот, заспивав загледана во ликот на Рајнер положен на моите колена.

Ако ме одвоите од дрвово, тоа ќе престане да ме сонува и мене ќе ме снема!“

Мојот поглед ја галеше хартијата; гледав во полните усни, во внимателно зачешланата коса, во замислената линија меѓу веѓите, во очите кои плачеа навнатре, и помислував дека можеби во тој ист миг Рајнер седи во својата соба, и како што јас гледав во тој лист хартија, така тој гледа во црвениот џеб што му го дадов за спомен.

Влегував во неговата просторија со мал прозорец кој повеќе изгледаше како пукнатина на ѕидот, и застанував покрај креветот.

Во секој од нашите домови тој имаше своја соба - тоа најчесто беа малечки преуредени сопчиња, кои пред нашите вселувања биле шпајзови.

Сара му зборуваше за својот свет кој завршуваше со прагот на домот, за она што можеше да го види отаде границата на нејзиниот свет – она што можеше да го види низ прозорецот од својата соба: улицата и куќите од спротивната страна, и дрвата покрај куќите и небото над нив, дел од тој недофатлив свет беше и она што можеше да го види во книгите.

Плачеше цел ден, зад заклучената врата на својата соба, додека мајка ѝ залудно ја викаше да јаде.

Воопшто не забележаа дека некој ги гледа, а таа тивко, без збор, скоро без здив, се врати во својата соба.

„Мамо?“ Целата растреперена од страв, таа стана и постојано подвртувајќи се, со лизгање на раката по ѕидот, излезе од својата соба во ходникот.

По завршувањето на оброкот жената ја расчистува масата, децата заминуваат во својата соба, мажот го облекува капутот и со обувките за по дома, излегува на балконот. Пуши цигара.

Таа немо плаче и се враќа во својата соба...

НЕДА: (Мислејќи дека Луков заборавил на неа, прави обид да се повлече кон својата соба.)

НЕДА: (Останува сама на сцената. Потоа, трга бавно да излезе во својата соба. Ја запира гласот од Фезлиев. Неда се стреснува.)

ФЕЗЛИЕВ: Госпоѓа Христова спие во својата соба.

Токму затоа, отидете во својата соба и... чекајте ме. (Тргнува накај неа.)

На крај, од својата соба, со револвер во рацете, сета избезумена, се појавува Неда.

НЕДА: (Се повлекува наназад кон својата соба.) Господин Луков.

Како крадец влезе во претсобјето и во својата соба.

Но, сепак, Рада конечно со градбата ја доби својата соба.

Освен тоа веќе време беше да платам кирија за својата соба.

Бледо, испреплашено и без шинел, наместо кај Каролина Ивановна, тоа си дошло дома, се довлечкало некако до својата соба и ја минало ноќта сосема во хаос, така што следното утро за време на појадокот ќерката отворено му кажала: „Денеска си сосема блед, тате“.

Кога го виде кроткиот изглед на Акакиј Акакиевич во неговото старо виц-мундирче, тој наеднаш се сврте накај него и му рече: „Што сакате? “ – со отсечен и цврст глас, за којшто имаше вежбано намерно во својата соба, сам и пред огледало, една недела пред да го добие своето сегашно место и генералскиот чин.

Овој настан му оставил силен впечаток.

На генералот, којзнае зошто, ваквото обраќање му се сторило фамилијарно. - Па што ви е, милостив господине, и натаму зборуваше отсечно, зар не го знаете редот? каде сте влегле? не знаете како се одвиваат работите?

Откако ја сослуша ваквата определба, Акакиј Акакиевич тажно се одвлечка до својата соба, и како ја минал таму ноќта, му оставаме да пресуди на оној што макар малку може да навлезе во положбата на друг.

Откако се поздрави со гостинот, Мајка се повлече во својата соба.

Камилски во знак на одобрување му одмавна со раката и исчезна со куферчето во својата соба, исполнета со книги.

Тој речиси на прсти се прикраде во својата соба и најпосле брзо заспа.

Така Камилски во последните денови од престојот во хотелот, во својата соба 17, имаше свој тунел меѓу своите книги кој му овозможуваше да преживее нормално до крајот од својот престој во хотелот.

Сотир Паскали, гледајќи го куферчето преполно со книги и тоа како Камилски со судни маки го влечка до својата соба, сепак, го претпоставуваше најлошото.

Мислат ли тие, ги праша, дека тој ќе ја претвори својата соба в штала, а браќата Крловец со остар песок под кожата на табаните не смееја да погледнат во него повторувајќи еднобојно дека нивната соба е мала и за мачка.

Ќе се повлечеа во своите соби ако не станеше она што стана двапати пред тоа: по третпат гласно `рзнување се пропна на задни нозе како пред скок и удри во прерано испукнатиот таван. „Тоа чув“ , им рече непобеднички додека тие молчеа онемени од морничавост.

„Тој е просто луд.“ Нојо треба да биде сменет од високата долѓност заради лош избор на овој ковчег, мислеше Отец Симеон кога се затвори во својата соба.

За сетилата на луѓето поклопени со мртов мрак во своите соби разјадувачкото крцкање на глувците не беше никаков допир.

Ја наведна главата (коњ сум и се кријам од очите на овој коњ, мислеше), и се качи до својата соба.

А продолженијата ги сечеше, грижливо ги сортираше и чуваше во едно долапче во својата соба, криејќи ги од родителите.

Ееееххххх...“ викна Томаица и плачејќи излета од трпезаријата и отиде во својата соба трчајќи.

Кога по таквите обиколки ќе се вратеше во својата соба, често ги превртуваше рацете и ги посматраше.

А тој само сакаше тивко да гледа пред себе и да мирува во својата соба.

Тој влезе во својата соба. Сакаше да избегне да му се заблагодарувам, но знаев дека оттаму ќе го наслушнува моето расположение.

По два дена, ми се јави по телефон дека е готова, дека ја средила својата соба, куќата, исто така, ќе ги затворела, ми рече, прозорците, вратите, ќе ја ставела на место храната за Гаро и за мачката, а видела дека има зоб за коњот.

Скоро цел час Карл седеше сам во својата соба, кога слушна дека се отвори влезната врата од куќата...

Но, и кога ќе дојдеше некој да ги посети, не се повлекуваше во својата соба.

Силно ја затвори вратата во својата соба.

Минувала денови, осамена во својата соба.

Бонети почувствува непријатност. Сакаше нешто да му рече, но се повлече и отиде во својата соба лут во душата. И цела ноќ не можеше да заспие.

Ако Дејв му наредеше на Ренди да остане во својата соба или пак го казнеше на некој друг начин - а тоа се случуваше почесто од што Дејв би сакал - со најсуров и полн со омраза глас Ренди ќе му речеше: „Оди прочитај некоја книга, Г-дин Читачу.

Ренди се беше затворил во својата соба и слушаше музика.

Откако го земав се стрчав тивко во својата соба и почнав да размислувам.

Невенче ја стави тетратката во чантата и отиде во својата соба.

Низ големата врата влегоа двајца мажи, а зад нив, кривејќи сдеше млада жена со нагрдено лице.

Учителот Коста ме повика, во својата соба и ми рече дека сме многу далеку од дома и да не правам такви глупости другпат.

„Која мајка?“ „Мојата мајка. Таа е овде, во својата соба, број 22.“

А Светлана, во секој случај, нервозна: „Ајде, Боре, оди во својата соба! Што си се залепил за стаклото, ќе настинеш!“

Воздивнувајќи, баба Цвета тешко и тивко поаѓа од салонот во својата соба.

Криглите пиво, чинивчето со кикирики и пепелникот ја преполнуваат кафеанската масичка. – Не ми е гајле ако има пепел во пивото. – се теши патникот, но изгледа дека и тој и Л.А. внимаваат тоа да не се случи. Dramat се полни со изводените новодојдени.

На тие дрвени форми никој не им обрнуваше внимание, никој не ги гледаше, но учителот трепереше од радост кога такво парче ќе најдеше; го вртеше низ рацете, го гледаше, а потоа го носеше во својата соба во училиштето, го оставаше на полицата и седнуваше крај него гледајќи го со часови.

Тогаш секогаш погледнувам во часовникот. Ама тоа не е страшно.

Александар ја тресна вратата и влезе во својата соба.

Откако ручаа Мими ги крена садовите и отиде во својата соба да пишува домашни задачи. Мама Злата свари кафе.

Влатко немаше време да се вклучи во разговорот на родителите: се повлече во својата соба да ги напише домашните задачи, да ги повтори лекциите за петте часа - а шестиот ќе е ликовно - треба само да се подготват блокот и приборот. ***

Влатко отиде во својата соба од средната фиока го зеде албумот и кај завршната групна слика од VI одделение внимателно ги стави оние три пожолтени листови од под тополите извишени крај Маркова Река. 7 Октомври е месец со многу наставни и воннаставни задолженија, па времето мора многу добро да се организира и за учење и за исполнување на задачите предвидени во воннаставните секции.

МАТЕЈ: Има ли смисла да се лежи поради ова? (Го пушта. Оди во својата соба. Затвора врата. Пауза.)

БОРИС: Не знам што рече, ама нешто гадно рече. (Пауза.) МАТЕЈ: (Од зад вратата на својата соба) Мамо! (Пауза.)

Кога во шеесеттите родителите започнаа згрозено да констатираат дека нивните деца имаат сосема поинакви погледи на суштинските културни и политички прашања, беше предоцна.

Децата, нормално, немаа ништо против, бидејќи така можеа уште понепречено да уживаат во својата музика.

За да не мора да слушаат ги тераа децата од своите соби.

И токму кога тргнав накај својата соба, слушнав дека татко ми ѝ рече на мајка ми: - Имаш ли намера да почнеш уште вечерва да пишуваш, или ќе дојдеш да го гледаме филмот на телевизија?

- И си влезе во својата соба.

- Добро, - рече таа и си влезе во својата соба.

Ние - добро се сеќавам - се преплашивме, и замолкнавме секој во својата соба.

- Дома е, - викна малата Ане што истрча од својата соба да види кој е.

Во текот на целиот тој ден авторот, отиде во Брезница Митре Геровски, на повеќе пати излегуваше од својата соба во Петриното мотелче на вакви куси прошетки на кои секогаш крајната цел им беше средселото и селската продавница и се враќаше во собичката да запише уште нешто.

Кога излезе од уличката, сега на горната страна, погледна в лево и в десно и бидејќи пак никого не виде – возбудено се врати во својата соба кај Петра.

Јас во собата на брат му кој беше на студии во Скопје и ретко доаѓаше дома, а тој си спиеше во својата соба.

А, две куќи подалеку, ја гледаш онаа таму, живееше Жана, другарка ми.

Мајка ми и татко ми спијат, брат ми чита во својата соба, а јас се досадувам.

- Немаа своја соба, спиеја во дневната.

Прекрасни петнаесет дена! Дома како дома: свој кревет, своја соба, сѐ на свое место, не попусто се вели, секаде е убаво, ама како дома- никаде. Најубаво е дома.

Ги знам јас тие приказни од другарките што имаат поголеми браќа и сестри: седеле во своите соби по цел ден и божем учеле, а којзнае што читале и на што губеле време, па после кецови.

Во тоа време од денот, единственото нешто што можеше да ме заинтересира беше да мислам на Игбал.

Тоа е можно само во Маврово.

Единствено брат ми недостасуваше. Влегов во неговата соба: пустош.

Велам – големи, затоа што со часови сите ние останувавме секој во својата соба со книги во раце.

Брат ми влезе во својата соба и уште долго потоа гласно сам во себе си зборуваше, дека нема правда, дека него никој не го сфаќа, дека сè мене ме бранат и сè тој излегува виновен ... и такви некои нешта.