Иако во раните години на деветнаесеттиот век оваа дејност беше ценета и се сметаше за сериозен и корисен метод во процесот на истражување и обликување на стилот на писателот, многу повеќе отколку што тоа било пракса во изминатите векови, постоеше уште една струја со тенденција да направи пресврт во статусот на преведувачот.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Човекот, уште со изгледот се претставува како сериозен човек, впрочем го познавам дека е сериозен и со добра волја.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Никој ништо не рече, само слушаа мртви сериозни и понекогаш мрдаа со главите, и тоа не озгора надолу, туку од лево надесно. Тоа е во Маказар потврдување, а климањето горе-долу, е одречување.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Непропорционалноста, на прв поглед, меѓу главата и телото доаѓаше поради двата израстока: шишарката на главата и нагласениот подбрадок, кои му даваа некој сериозен и тажникав израз.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Миклош пак, божем сериозен и намуртен, цацкаше со јазикот:
„Иген“. А некогаш клатеше одречно и со главата: „Нем, нем“.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
- Па, некогаш кога тоа ќе ти се чини природно, прегрни ја, само биди сериозен и немој да изигруваш мангуп.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Мајка му, исто така сериозна и уште повеќе надмена, која како невеста си ја донела секогаш заклучената касела (од која кога ќе ѝ се подигнеше капакот избиваше еден стар и тежок здив на нафталин) и по сите килими во куќата не оставаше да се стапне со чевол, ами со чисти чорапи на измиени нозе.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Убавината кај Чинго меѓутоа ги носи пред сѐ отисоците на човековата убавина во чие име младиот писател ги искажува со сериозна и длабока загриженост и вистинитост своите големи и нестивнати стравови.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Изгледаше многу сериозен и горд што ја пронајде трагата на крадецот.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Зоки веднаш стана сериозен и рече: - Како не сакам да работам!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Лицата им беа сериозни и бледи.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)