Од ова, а и од неговото обмислено и рамнодушно однесување, кое стана дел од неговиот карактер, не можеше да се види дали случајот беше сериозен или поинаков.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Тој речиси го заборавил нејзиното смеење, нивното смеење, нашето - распојасано и отворено, весело зад болката, зад веселбата, егзистенцијален но сепак длабоко од утробата - но сега го слуша: Се смеат слободно, речиси беспомошно, како што некогаш често се смееја, понекогаш наспроти самите себе и околностите коишто беа сериозни или мрачни, или барем како што сакаа да се смеат, на почетокот: нивниот толку среќен, зачудувачки контингентен богато следствен некогаш одамна.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)