сив (прид.) - капут (имн.)

Со напрегнати, истегнати вратови, гледајќи го расцутениот маж кој стоеше во центарот, стариците пееја.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но сега е четврток, ова е станицата Шемен Вер, надвор се спушта вечерта, треба нешто да се смисли, можеби дури и не делува премногу неверојатно тоа што во другиот воз, тоа што во четвртиот вагон, тоа што Мари-Клод е на седиштето крај прозорецот, тоа што и самата здогледа и што се исправа испуштајќи крик кој 64 никој освен мене не може да го чуе така среде лице, среде таа трка за да скокнам во преполнетиот воз буткајќи ги патниците што негодуваат, шепотејќи ги извинувањата кои ниту некој ги очекува ниту ги прима, стоејќи наспроти двојната клупа заземена од нозе и чадор и пакети, која ја зазема Мари-Клод со својот сив капут покрај прозорецот, црниот прамен при наглото тргнување н возот малку се затресува како што се тресат и нејзините раце иако се ставени врз бедрата додека го упатуваат тој повик што нема име, кој е само тоа што токму ќе се случи.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Раководителот на хорот во сив капут од тоалденор и во тоалденор пантолони, со двете раце го удираше тактот и вртејќи се, викаше: - Втори гласови, потивко!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
За прв пат забележи колку лицето му е издолжено и исушено, и дека е облечен немарно, во ветвиот сив капут што го носеше уште од нивните прошетки низ паркот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сѐ уште го носеше бастунот заради украс, да се дополни филцаната шапка со раб, паларијата и сивиот капут.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)