Лутината му ја потсилуваа и многу други работи на кои се присетуваше; се присетуваше како силен уплав ќе добиваше кога ќе стапнеше во коритото вода крај креветот кое мајка му го оставаше за да го разбуди да не шета ноќе...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
За одредени болни, или грешници што ги лечеше, уште во почетокот им приоѓаше со силен уплав, со шок: ги затвораше во студената ќелија без леб и вода, му ги ставаше нозете во дрвениот штекел да не може да мрда, и по некој ден ќе му пријдеше сосем поинаку: со нежност, со убаво, со благи зборови за да му го смекне срцето, да му го отвори, и на тој начин полесно да му влезе во душата, полесно да го лечи.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)