ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

На прв поглед, овде виновна е повеќе неверојатната случајност така што нејзината психолошка оправданост е во тоа, што ситуацијата детално коинцидира со основната позиција на самиот субјект, со што е искажан некој означувач што го застапува истиот пред останатите и го презема врз себе неговиот „симболички мандат”: се наоѓа пред некакво „che vuoi?”, пред некое барање на другиот што не може конститутивно да го приреди; инаку речено, другиот му се обраќа како субјектот да поседува нешто сокриено, некоја скапоценост, некакво Х за кое ниту самиот субјект ништо не знае.

Тоа е она „општествено-потребно значење” на доцнограѓанското општество: Нарцис, кого „социјалните игри” не го засегаат, кој длабоко во себе содржи еден изопштеник и освен тоа не ги почитува „правилата на играта”, кој не се држи до задолжителната симболичка идентификација, го презема симболичкиот Мандат и кој во интерсубјективните односи го заобиколува премногу интензивниот еднонасочен допир и му дава предност на универзалниот промискуитет, за кого примерот на социјалниот живот, „социјалниот успех” е манипулативно владеење со блиските луѓе и за кого жените се неизоставно посочување на „мајчинското“ над-јас, при што казната за неуспесите не е веќе чувството на вина туку непознатата мачнина и кон себе свртениот агресивен бес...