Во тој момент Толе рикна од карпата: — Слушај, аго, дали пука и варди дали дупи — и тргна за ногата од манлихерата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Додека патував низ Македонија во мојата глава ми брмчеа следниве стихови на Волтер Скот: Живее ли човек со душа толку мртва, та никогаш да не си рекол во себе: Ова е мојата сопствена родна земја.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Само елате пред манѕерките, та ќе видиме кој појунак. — и го продолжи следниот стих.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Прескокнувајќи ги следните стихови се задржа на крајот: - Кај и да одиш каење нема Сѐ што е речено корења пушта Тоа што в миг ќе каже уста Ни реки бистри не ќе го сперат“.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)