сличен (прид.) - на (предл.)

На „балканското проклетство” така, од книга до книга, му спротивставува световен рај на толеранција, сличен на зелениот рај на детската љубов опеана од Шарл Бодлер: златно доба на несигурна конзистентност, парада на сити деца и разиграни животни, каде што семејствата се збратимуваат (покрај разликите во јазиците и религиите, етничките кланови и политичките догми), некаде помеѓу песните и извиците, некако субверзивно солидарни, како што се оние предизвикани од митскиот Чанга: „Да живее козата на комшијата!“
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Толку се занел во таа идеја, што од селото направил просто еден логор, сличен на казнен работен логор. Се разбира, за „доброто“ на селото.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таквиот збогатен систем не е едноставен, не е подложен на едно начело (исто така нема „водич”), не е сличен на војничкиот систем за да ги игнорира промените и да бега од новотариите кои лесно би го минирале; напротив, тоа е систем кој што безризично произведува ново и демонстративно ги апсорбира сите новини.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Споменатите инсталации (со логиката на виртуелните машини поврзани дела) без големи тешкотии го менувааат општествениот систем на уметноста како комплексни, нелинеарни, автореференцијални и автопоетични.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Холандија ги збрала циганите во провизориуми, во живеалишта на тркала, во коли слични на циркуските.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Таа не привлекува внимание толку со она што го изведува, колку со атрактивниот настап на музичарите, со нивните неразбирливи извици, слични на оние на Индијанците.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во едно зелено катче од Изложбата, заокружено од сите страни со дрвја, се забележува една импровизирана негарска населба, слична на тие во Централна Африка: наоколу густа прашума, испресечена со реки, а на една чистинка и населба: сламени колиби со бамбусови дрвја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
За професија каква што е уметничката треба извесна доза на фанатизам сличен на оној што го има скарабејот кој така доследно ја тркала куглата измет.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Повремено наоѓаа парчиња од грнци, тули, најдоа некаков сад, мал, сличен на кандилце, откопаа неколку коски, а археолозите сето тоа го редеа настрана, составувајќи одделни делови, грижливо бришејќи ги од земјата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Нашето лачење на информации е такво што ги загадува и горните слоеви на менталната атмосфера со своите нераспадливи отпадоци, уништувајќи го малку по малку видот на Белов (Bellow) ремен којшто нѐ заштитува (слично на целосното распрснување на тајната во вештачката интелегенција. (238) Се вели дека глупавоста е навреда, но мислам дека објаснението е поголема навреда.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Елдричовата студија, објавена под насловот „Ефектот на синтетичката материја слична на марихуаната врз музичкиот талент мерен со Seashore тестот“, тврди дека експериментално е утврдено дека употребата на марихуана предизвикува слобода на изразување кај музичарите до таа мерка што ги „вознесува до нови врвови на виртуозноста“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тажните гласови на репортерите, долгите кадри, сликите на мртви тела, погреби, лешеви завиткани во национални знамиња, ритуалните примања на воените одликувања, толку слични на примање хостии, ужаси проследени со балканско новокомпонирано дрндање, шлагери што со фолклорно дерење му се закануваат на непријателот дека ќе биде уништен, сиот тој новокомпониран патриотски фалш, таа кичерска пропагандна индустрија на војната - сето тоа се крчка во балканскиот лонец помеѓу трагедија и фарса, страдалништво и рамнодушност, сочувствување и цинизам, гроза и пародија.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тој слушна како неговото треперење вибрираше спроти ребрестиот метален покрив што беше закован над гредите и спроти ѕидовите, со своите разголени клинови слични на ребра.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Преобразбата на видливото во невидливо, препознатливото во непрепознатливо, е чин сличен на жестоката преобразба на семантиката в земи: се преповторуваат вековните процеси на трансформацијата од семенката до плодот, обликот на идниот плод го прима обликот на претходниот, но, не се преповторува времето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
А Филозофот продолжи со преподавање на чудната ука, рече: „Знаењето слично на светлината природна е, а сесрдната вера е слична на топлината природна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А и онаа приказна за сонот во прегратката на војникот кој знаел да бакнува најтопло иако тоа го правел преку превезот на ноќта!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ете, убавината на таа ноќ, слична на топол леб изваден од под вршник, ме потсетуваше токму на тие воздушести празнини во него. Или сум била гладна?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Беше тоа типичен претставник на својата епоха: носеше зимски капут од чоја, необично долг и широк, темносин шешир од филц со спуштен обод, широки пантолони со високи манжетни и светли плитки чевли, воочливо слични на ортопедски; околу вратот поради некоја причина му висеше кинески пешкир.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кон крајот на педесетите години на гробиштата на Донскиот манастир, кој е во близина на издавачката куќа „Мисла“ и токму наспроти лудницата Соловјев, можеше да се забележи еден необичен маж.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Што, што говори, слатки сестри? Разбирате ли нешто? се тресеше над паднатиот старата Влаинка, збрчкана, црна, слична на оџачар.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Остана така зинат и сличен на клен. - Беличот?... Да, бел е.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Вакви особености не можев да забележам кај мене секако затоа што бев зафатен со другите и премалку се контролирав, кај Димка, едноставното и глупаво момче и кај полугладниот, издрпан студент, апсен на првиот ден Велигден, кому зад грб му се потсмеваше дебелата жена на инспекторот, покриена со голема сламена шапка и слична на отровна печурка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Доаѓајќи пред убиената, со извесно чудење забележува дека главата не ѝ е разнесена: заспаната Ана лежи во голем леѓен, сличен на Ботичелиевата школка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тогаш, го издига жолто-кафеното тело, саска, дуејќи го растегливиот врат сличен на штит, ја отвора челустата со остриот заб, набрекнат од отровната плунка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Миличок, мојата улога во сево ова е слична на онаа на Платоновиот рапсод.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Чудните дојденци беа облечени полуцивилно, полувојнички, имаа капи слични на американските.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Него постојано го придружуваше исто така Албанец (знаеше малку македонски) кој ја влечеше двоколката (слична на индиските рикши) до врв наполнета со вреќи.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Еднаш, кога седевме во пеперуткарникот, големата стаклена градина со тропски растенија изградена до куќата на Ауербахови, по која летаа облаци од пеперутки, Клара ни рече: „Имам видено мајки кои го даваат својот живот за животот на своите деца, и мајки кои им го одзеле животот на своите деца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Велеше дека секоја мајка е различна во своето мајчинство, како што животот на еден човек се разликува од сите останати, колку да им е сличен на другите луѓе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Спиеше цела ноќ со длабок понорен сон, сличен на смрт. Се чини, беше омаен и занесен.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Паричката спокојно, без да ја погледне, Кијмет ја клаваше во џебот на ветвата дреа, слична на долама, висната до под глезните, сетне со умилна благодарност во очите ќе се лизнеше покрај Безистенот, покрај фурната на Боро Калешката, па прудолу покрај берберницата на Ставре и Цветково меанче, низ Еврејското маало за да исчезне во сенките на дворот на црквата Св.Богородица.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
После јас чув уште некои слухови за г.Станчеви од нивниот живот во Петроград, слични на пасажите за нив во споменатата книга.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ако е така, тогаш не ни останува ништо друго, освен да му се помолиме на Господа да ги умножи македонските друштва, слични на Петроградското – „Св.Климент” насекаде каде што живеат Македонци. *Прочитано на II седница на петроградского Македонско научно-литературно другарство „Св.Климент” на 28 септ. 1903 г.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој сам и не се вика Петар, туку се вика: „јас“ Се ползува со неговото име само кога треба да се различи од многу други луѓе слични на него.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Формирањето на Македонците во одделна словенска народност е најобичен историски процес, сличен на процесот на образувањето на бугарскиот и српско-хрватскиот128 народ од некогашните јужни Словени.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бевме охрабрувани од повеќе страни - Kerouac и Beat писателите, дикцијата на Saul Bellow во The Adventures of Augie March, појавата на говор сличен на оној на Herbert Gold и Philip Roth - и видовме, најпосле, како на две многу различни варијанти на Англискиот јазик им беше дозволено да коегзистираат во книжевноста.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Евтина светкава дискотопка се вртеше во средината на салата, а кога очите му се навикнаа на темнината, тој виде дека местото е полно со мажи, сите седнати по двајца-тројца во сепареа слични на нивните.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Страв ми е да кажам дека кај многумина од луѓето забележувам напори, слични на оние на Форест Гамп.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Командантот Никодим и комесарот Мони, по сѐ слични на Онисифор Мечкојад и на Онисифор Проказник, едниот главурдест и со влакнести уши, другиот замислен и без насмевка на сувото лице, со сомничави очи зјапале во извезениот петокрак знак на попската камилавка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Треварите, колку првиот црн толку вториот висок, се стиснале еден до друг, обајцата во мракот како еден, со една мисла во двоглавоста. - Жолтица, рекле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Веста била удар од кој можело да се падне ничкум и да се гризе камен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеле да се зграпчат, секој со крвави прсти да му ги копа очите на другиот, а некои од другите подоцна кажувале дека и едниот и другиот Онисифор го сонувале пред тоа покојникот Дмитар-Пејко, жив и со живи прикаски на танките усни за она што ќе се случи, навистина за она што се случило подоцна на патот од Кукулино кон нигде и на пат од тоа нигде кон селото со седумдесет и шест куќи, најубавите од камен врзуван со вар, повеќето накривени, плитарски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ретко раскажуваше но кога ќе почнеше, а почнуваше кога луѓето не очекуваа, не се запираше ни под удар на порој ни под уривање на лавина што се разбудува од извик на дрвар или од крик на ѕвер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја допрев со прсти болката во слепоочниците и ми се стори дека врвовите на пораснатите нокти ја минуваат коската и растат зад неа криви, непокорни и готови да искинат сѐ што е во мене, и жиличе и мисла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На покривот се собираа гугутки, ги слушнав.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Носејќи ја сета бучава на својата крв в глава, сличен на подвижна карпа над која господари моќ на несопирлива вода, гледал само пред себе и сепак со секој чекор чиниш барал и каменот да му се истави од пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш го видов оној белец што луѓето го бодеа со колови и го сечеа со секири.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога се врати сличен на живо стебло со испреплетени ветки, го разгоре огнот и го помоли бедниот Герасим од Побожјане, домазет во нашето село, да раскажува за старите времиња: минал многу свет, го знае минатото. И рече дека нема веќе спиење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но попот со мирис на тутун и овчко масло во брадата ни мотоциклот го давал ни оружјето го пуштал од рака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Застуденуваше. Сепак еден од помладите, Куно Бунгар, отиде по дрвја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Тој не знае, ти знаеш си рекол навредено човекот со коса слична на петлова креста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
4 На неодмрзнатото небо се движеа на свое гумно девет орли, се лизгаа со вкочените крилја по сивотијата и беа слични на дршки од секири во бавен вир на река што негде, на патот, бришела варовник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Долговрат, со развеана грива, нечуен и повеќе сличен на птица, минуваше во чудни и долги скокови преку голата грпка на ридот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Настојувал да го слушаат, гласот му бил строг, пепелав, сличен на неговата мовеста кожа. - Прекрстете му ги рацете врз гради.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа и трите букови стебла биле највисоки во шумата на која никој немал тапија, ни везир ни валија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можеби се плашеше од тајната што ја очекуваше да ја впие со црните ноздри како мирис од засечена афионова чушка, тајна, за мене веќе помала од светот на рамностапалчестиот Марко Марикин и понезначајна од кошмарот во чии пени вријат крвави, распердушени и испокинати орли и штркови со очи црвени и слични на парче кора од печен рак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна другите слушнале како пцуе, всушност без збор ја товарел двоколката и бил намуртен колку што бил и Онисифор Мечкојад пред да се изгуби од пред нивните очи и од синот со иста обетка на увото каква што била и неговата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Забелот, како изделкан од огромна грамада стврдната смола, можеше да крие во себе други еребици што ме исчекуваат со залепени гради за суви тревки и слични на безживотни базја, или криеше жолтоок лисец со мудрост и итрина закопан во некоја грмушка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Лаже, викнал помодрувајќи до самата коса Гавруш Пребонд. - Лаже, ви велам. Од каква книга научил дека Фиданка, онака млада и врела, ќе се омажела за Доце Срменков?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така беше. Накиснатите нозе ми беа врели.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина умот му бил без светлина. Тоа можело да се забележи - во изѕемнатото грло му клокотела смеа слична на липања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш виделе, слични на повеќебројни апостоли без ореол, како кон грубата маса околу која се стиснале се доближува со нишање на колковите млада жена со јамак за вода.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Симон Наконтик, патник кон својот крај, повеќе тоа отколку судија и правда, се крстел со брзи, исплашени движења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И само тие знаеле дека во жолчката на секое стото воле од овој свет може да се најде грутка по големина и по боја слична на жолтка од сварено гулабово јајце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сличен на мудроумен и видовит старец, збрчкан од тежини што му ја притискале преморената душа и бушав од игра на ноќни ветрови, Лозан Перуника дошол на испотен шарколија и ги избројал пред насобраните луѓе и жени гробовите што живите од дружината им ги ископале на мртвите: останале патем рабите божји Дмитар-Пејко, Неделко Шијак, Јанко Крстин, Пеце Димовски, Борис Калпак, Симон Наконтик, Онисифор Мечкојад, Куно Бунгур, Пандил Димулев, Никола Влашки, Сандре Самарија, Самуил Пендуш, Филип Макариев, Никифор Ганевски, Илчо Просинек, Каменчо Скитник, Орлен Шумков и Јаков Иконописец, кои со ранетите Чучук-Андреј, Метуш Батковец и Цене Папчев можеле да бидат прогласени за дваесет свети и пресвети маченици, безбедниот Јаков Иконописец, без тој апостол со душа на вероизмамник од чиј оган горел Круме Арсов (ако починал, бог да го прости), и отишле или бегале од дружината Васко Тушев, Цуцул Мицковски, Осип Сечковски, Салко Вадидуша, Трипун Караѓоз, Гидоен Кузмановски, Блаже Задгорец, Марко Марикин, Пане Долгманов, Кирил Сукаловски, Јордан Шоп и последниот, сѐ уште негде на пат, Спиро Првославец, ако е некој виновен - господ нека му суди и се враќале со камења за неколку воденици и со тројца ранети Онисифор Проказник, Јован Стојче-Столетников, Герасим од Побожјане, Богдан Преслапец, Лазар Аргиров, Наџак-Јанко, Арсо Арнаутче, Цветко Грнар и Богоја Гулабарин, споулавен и зол колач на беспомошен раненик, и еве го него, Лозан Перуника, гладен и жеден гласник, од чие бавно и тешко редење на имињата до бога раснеле тажачките на жените и плачот на децата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И можеби не само за тоа додека за миг се наднесуваше над мене и ги криеше со влакнестиот подбрадок и своите очи и птиците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И самиот во раскажувањето беше сличен на лавина што се спушта од глуви врлежи, со татнеж, разбрането и грозоморно уривајќи на својот пат стогодишни стебла и довлекувајќи со себе мирис на покосена боровина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сонцето беше далеку од својот конак; подалеку од неговата секојдневна врвица бело блескаше месечината слична на парче валчест мраз.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Без причина појдов по нив. Шумолењето на потокот се притаи зад мојот грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна знаеле: на Онисифоровците како и на другите им недостасувале во бедните ноќи жени со бедра слични на полна месечина, или само така мислеле, жени покорни да станат облик според обликот на врелата машка жед.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слична на сина снегулка, на прозорецот падна пеперуга и се сетив: болеста моја беше да се дочека пролетта на туѓ сламарник, лек - да се гледа низ клепки во детски подотворено руменило на усни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од тие дрвја се одбивале секирите на дрварите и се кршело железото, од плитко засечената кора се цедел сок по густина и бледомедена боја сличен на коскена срцевина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор наш, оној онде, ќе ги влече запрегите, Јаков ќе му е штит на рака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ги пребројувал своите луѓе. - Земете ги чеканите и лостовите. Ќе почнеме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Змејко беше готов да излезе и да го земе утепаниот волк од под прозорецот, но уште веднаш, штом помисли на тоа, го виде како од зад првата сенка се подава и како почнува да лази кон неговата стреа прво еден друг, а само по еден миг шумата ја напуштаа ползешкум и се насочија право кон неговиот прозорец барем уште десетина такви долгнавести прилики со шилести муцки, безгласни и со подвиткани нозе под себе, многу слични на штуки, кога ќе се гледаат озгора во мочуриштата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Под истрпнатите нозе му се тргаше земјата, болка слична на кинење го стегна во колковите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тогаш Арсо го запираше дишењето и, подигнувајќи се на прсти, го следеше истанчениот, сличен на скимтење, глас на Алија.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но тој само заканувачки пропушта некакви злобни звуци слични на задавено мукање.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тогаш на Арсо му препиша да ја изедува храната што му се доделуваше секој ден - некоја сивкава посна чорба и пченкарен леб сличен на добро препечена цигла.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Па шеретски се смешка и ми прогледува низ прсти како мангуп зашто и Бог е само човек и, бидејќи беше – не беше кога ми требаше, сега и мене и на сличните на мене безрезервно ни ги напојува батериите, па дури и кога меѓу две тесни здолништа не можам да одлучам, како да го слушам него и неговата поддршка за оваа, во левата рака, со повисокиот шлиц.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И за оној во куќата слична на ковчег. Оној што те чекал.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Светлината од спротивниот дом.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да. Сопчето одеднаш го облеа светлина, го преплави блага и придушена светлина, слична на таинствен здив.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Папците на козата ѝ овозможуваат слободно да застанува на задните нозе и да ја вклешти гранката што ја брсти, а нашите нокти, слични на ќерамида, служат за потпирање на образите при пофини допири...“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Пред мене, кај шолјичката со црн талог и со отпушоци слични на мали надгробни споменици во котлина од која нема излез, лежи хартија на која сум запишал меѓу другото: Темната возбуда, носи неспокој, нѐ фрла во тивок очај или некорисен гнев ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сепак тоа можев да го мислам јас: пред дрвото ариш или тиса или криптомерија, се протегаше река, сива и зелена, и бездруго плитка, од нејзината посланост ѕиркаа камења по мазност и боја слични на коски.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Стотици мртви и еден коњ, премногу за тоа запурно лето без гуштери на излишавените карпи, сите до една слични на згрчени чудовишта, еднаш, кога и да било, ќе се тргнат од летаргија и ќе појдат да се хранат со човечки коски.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И веднаш ни објасни дека тоа дрво е јапонска криптомерија (за мене според игличките, мошне слична на еден вид смрека), дело на некој мртов но не и заборавен Накмура, одгледувач на бонсаи (замисли име на џинџести дрвја на кои сосила им е запрено растењето!) Оној Накамура, рече г.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој Антуш Крстин и сите домашни ќе се во коцката слични на преголеми заробени молци во илјадагодишен калибар.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Убијте ме, ревел офицерот, убијте ме, и со силни удари на сабја го касапел мртвиот Татар или Монгол или Черкез сѐ додека не паднал сличен на огромен осакатен инсект, црн и крвоглав.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
3. И пак доколку беше таа, Рубина Фаин уште еднаш излезе пред моите очи, излезе од ништо речиси од некаква линија на мрак и полумрак, слична на нејасен кораб што расне од точка и се доближува низ темни гами додека зад него, зад неговата сѐ појасна силуета, останува повидокот без привлечност и без моќ да предизвика генуфлексилност за осаменикот на крајбрежјето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Русокос, со сини очи и белоблед, сличен на овдешниот поет Фахри Каја, не толку слаб колку тесноколк, да поверуваш дека дошол од некоја земја на северните народи или дека коренот му лежи негде зад Карпатите, го напушти градов пред петанесетина години и отиде таму од кај што дошол, според неговата увереност, некој негов подалечен дедо, бег, воин или патник кој се оддомил во непозната и покорена земја и оставил потомци.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Таа беше темнолилава и слична на сите сенки а тој копнееше по влажно зеленило какво што е мовлестата облека на шумските стебла - зеленило смекнато од сочното млеко на земјата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
За да ѝ избегам на бучливоста и на задоцнетата горештина во тој град на Егеј, и јас и сѐ што живееше или беше дојдено во него под вршник на септемвриски ден, влегов во старинарница во која, слични на живи кукли стари Американки во невозможни шарени ткаенини(„пура лана“ што би рекле ситните венецијански трговци но од чиста синтетика) на кои им изгледав занимлив за разговори или достатно сериозен за совет во купувањето на триптохон од оревово дрво со Богородица насреде, попусто, навистина попусто ја вртеа кон мене иконата,
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Жеравот се почувствувал ништожен во споредба со големите жерави. Бескрајно очаен, слетал крај реката.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Небичас дамката оживеала и станала џуџест жерав, по многу нешта сличен на еден цртеж во Музејот на современата уметност во еден град.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ми се задржа на левата клепка, наполно слична на бисерно зрнце.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Не убедувајте ме дека сончевата солза беше капка моја пот. Попусто ќе е.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Но кафезот, сам ли од себе, или од струење на воздухот во пирамидата, започнал да се ниша над саркофагот, да чкрта и да испушта гласови слични на оние од птиците што изумреле. Се мачел да ги замени.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Одеше полеа осветлена до поткожа и тој виде многу ситни брчки околу нејзините очи и усни, ја виде крај човек по се сличен на неа и се сети на сите други што ги знаел, се сети и на втората Марија и претпостави дека не би имал топлина во својата крв ни за неа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Твојот ум ме привлекува. Тој е сличен на мојот ум, само што си ти, ете, ненормален.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше тоа висока жена, слична на скулптура, прилично молчалива, со бавни движења и со прекрасна светла коса.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сите други, дури и оние кои беа слични на нас, беа страшливци и дволични.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го ставија во ќелија слична на оваа во која се наоѓаше сега, но ужасно нечиста и во секое време претрупана со по десет до петнаесет луѓе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеби од другата страна на инструментот некој ситен човек, сличен на бубалка, внимателно слуша - го слуша тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше фотографија слична на оваа.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Често настапуваше на платоа во Метрополата, крај дрвореди, испраќаше ливчиња по реки, во отмени салони ухнуваше здив во стаклени чаши и говореше со јазик на јасновидец, излегуваше гол, со кренати раце на полна месечина, и луѓе слични на него, почнаа да одат по него, да го слават и да го тажат.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но овој сарај на Емин-ага, среде мост, е, тоа е една убавина слична на оние во Фиренца и Венеција. Нешто ретко, ти велам.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А во љубовта си многу среќен, но најмногу со тој што е сличен на дивиот трендафил.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И со текот на времето, ципата со која бил обвиткан, започнала да се стврднува, да добива лушпа слична на големо јајце.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Доколку не постои основ за соживот, ти преостанува само да викнеш специјална екипа (слична на Гоуст Бастерс) која има за задача на мирољубив и достоинствен начин да ја спакува целата фамилија, да ги замоли да влезат во еден голем кафез и да ги однесе на стотина километри на север.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Орвел – тип што се збунил и напишал дека после капитализмот доаѓа комунизам. крокс – гумени папучи слични на оние од Чик Куманово.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Помолча отец Иларион, отпива од виното и продолжи: - Свети Јован Златоуст вели дека душата човечка е дух умен, беспримерна и неописива убавина, самовласна, света, суштина сродна со небеските и бестелесните битија, вечна, бесмртна; слична на бога, зашто го носи ликот на својот Творец. А животните таква душа немаат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сега, од тој разговор сличен на лаење, се разбудија ушите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Надвор немаше голема круша што поигрува на ветерот, ниту направа слична на пеперутка.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога останува сам, Сенка, притискајќи едно копче во масата, целиот огромен ѕид отспротива го претвора во големо огледало кое сега ја отсликува целата долга маса со тринаесет столови, и господинот Сенка во центарот, сличен на некој чуден светец, но сепак повеќе, така сокриен од светлината, налик на дамка од разјаденост врз површината на огледалото, или пак како давеник во таа живина локва, „чии испарувања, кога-тогаш, ќе нѐ задушат сите“.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Оној што ѕирка (низ една од дупките избушени скоро како за објективи на камерите) е Дипигус, се разбира.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Одеднаш Јоне ќе викне, и тогаш едната од нив, водачот, ќе пушти глас сличен на овчарско свирење и сите ќе спрснат да бегаат брзо како ветер, искачувајќи се по најстрмните места.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се буди исплашена. Гледа: утрото одамна влегло во одајата исполнувајќи ја со црвена светлина слична на пожар; прозорецот мижурка заслепен од неа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Можеби за роденден ќе му купат работна ламба - слична на онаа со зелен штитник.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Гледа во бистрата вода, а во неа широко отворени очи, слични на очи на исплашена срна, лице огрдено од лузна, збрчкано чело, стегнати усни и вилици, прекршени веѓи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се зборуваше за бета-фенелитаминот, кој е структурно сличен на амфетаминот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги опишуваш девојките како копитари, животни со високи потпетици. ВГ: Да.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Лично, имам вистинска фобија од момци слични на нив кога ми се приближуваат на улица... ТЛ: Тоа е моќна сцена!
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Канцелариски девојки на Спраул. (...) ТЛ: Создаде цел еден свет. ВГ: Впечатокот додека ја читаш книгата - импресијата е многу сложена, но сето тоа всушност е само едно делче од молекула.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го има и во чоколадото. Така, постои можност...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ТЛ: Оффффф! Јас сум зависник од чоколада. Забележа синоќа, како келнерот автоматски ми донесе екстра чинија од десертот? Ја знаат мојата слабост. Дупла- доза, Тим.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А просто ми е незамисливо и несфатливо како е можно тоа, децата што по својот карактер, по својата животна радост се слични на птиците, да им бидат непријатели на овие убави суштества.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Затоа и не е чудно што лажговците, измамниците и други слични на нив, немаат вистински пријатели.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Беше тоа едно чувство слично на висок степен на медитација, меѓутоа состојба во која конците не се во твоите раце.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Државниците на Европа повеќе или помалку го знаеле тоа што го знаел Виктор Берар и други интелектуалци слични на него.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)