сопствен (прид.) - јас (зам.)

Но оваа епистемологија исто така има корени, традиции за излекување, кои се испреплетени во самата технологија, јазикот и праксите на деструкцијата. Foucault го обнови старогрчкиот термин epimelia heauton кој ги означува психолошките и интелектуални услови во коишто личноста е заинтересирана за грижа за сопственото јас, за работата врз себе.10 Терминот исто така ги опишува и одговорностите на моќта. Epimelia heauton имплицира внимание, знаење, техники, медитациска работа што бара разбирање за потребите на светот, коишто на поединецот не му се прикажани низ цивилни закони или религиски обврски туку како избор на постоење направен од самиот поединец кој решил дали ќе се грижи за себе или не, со тоа грижејќи се и за светот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но уметноста којашто еднаш рефлектирала и пасивно претставувала апстрактни конвенции и примероци на знаење, сега активно и дословно претставува отелотворување на психичките рани, урбаната лудница и милитаризираната свест во кризата на јадрото на крајната култура.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Всушност тоа го одредува основното двоумење: сопственото јас тежнее да се вкорени и отелотвори, па сепак тоа постојано се плаши да пушти корени во телото, бидејќи на тој начин би било изложено на напади и опасности од коишто не би можело да избега.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоталитетот на доживувањето се диференцира долж линијата на раскол во внатрешноста на индивидуалното битие, на сопствено јас/тело.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Внатрешното јас во ќелијата е прогонувано од откинатите конкретизирани делчиња на сопственото јас или од неговите фантоми коишто се оттргнале од негова контрола. okno.mk | Margina #22 [1995] 43
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Индивидуалното битие е раздвоено, чинејќи обестелесено јас и тело кое е предмет што сопственото јас го посматра, сметајќи го од време на време за обичен предмет меѓу останатите предмети во светот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Најочигледна причина е тоа што овие постапки ја заштитуваат тајноста, приватноста на сопственото јас од туѓото наметнување (втопување, имплозија).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Раздвојувањето на сопственото јас од телото е болен процес и болниот очајнички копнее некој да му помогне да ја залеми пукнатината, но тоа раздвојување тој истовремено го користи како основно орудие за одбрана.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Таквиот систем на лажно јас е легло на параноидни стравови, бидејќи лесно доаѓа до тоа системот на лажно јас, којшто се шири за да опфати сѐ и од којшто сопственото јас се има откажано, сметајќи го за чисто огледало на туѓиот реалитет (објект, предмет, механизам, робот, мртовец), да почне да се смета како туѓо присуство или туѓа личност во своина на индивидуата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ѕидовите на шишето стануваат затвор, го исклучуваат сопственото јас од сѐ, додека во меѓувреме сопственото јас е прогонувано како никогаш порано, дури и внатре во границите на својот сопствен затвор.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
2. Сопственото јас е исполнето со омраза кон сѐ што е таму.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Споменавме дека сопственото јас го загубило контактот со стварноста, дека не може да се почувствува себеси како стварно или живо.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Бидејќи едновремено го губиме сопственото јас и ја прифаќаме лажгата дека имаме автономно его, од нас се очекува во себе да ги почитуваме надворешните ограничувања, и тоа речиси до неверојатни размери.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Веќе споменавме што се случува: 1. Ориентацијата на сопственото јас е примитивно орална; обземено со недоумица како да ја одржи својата животност, додека при тоа е престрашено да се впушти во што и да е. Тоа е очајно и прежеднето.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сопственото јас е безбедно, ако е непознато.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Како два основни отсечоци можат да се сметаат: овде таму Што понатаму се диференцира на нормален начин во: внатре (јас) надвор (не-јас) Шизоидниот раскол ја нарушува нормалната смисла на сопственото јас, со тоа што „јас” е лишено од осетите на телото.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во секој случај, без тоа последно парталче, или трошка на сопственото јас, една „јас” - терапија од каков и да е вид е сосем невозможна.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Бидејќи веќе не е ни таму ни ваму, опседнат со сеништето на убиеното сопствено јас, не е никакво чудо тоа што човекот на нашето време веќе не може без другите, а колку што повеќе на нив се навикнува, толку е понезадоволен, поосамен.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во овој момент, ќе го задржиме вниманието на овој напор на сопственото јас, да не допушти било што да продре во него, за да не биде (сопственото јас и/или објектот), уништено.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Што се однесува до сопственото јас, тоа егзистира во вакуум.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
На тој начин, сопственото јас станува вистински самосвојно, отелотворено јас.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Злото ќе го уништи сопственото јас, сопственото јас ќе го уништи доброто.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сопственото јас е сето обземено со копнеж за храна, но храната треба да биде уништена или таа ќе го уништи.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но кога насилството ќе се преправи во љубов и кога ќе се појави пукнатина меѓу сопственото јас и егото, внатрешното и надворешното, доброто и лошото - сѐ друго станува пеколна игра на лажни двојства.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Истовремено, сопственото јас копнее да биде разбрано; уште повеќе, тоа копнее по една целовита личност којашто би можела да го прифати целото негово битие и при тоа да го „остави на мир.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Севкупноста на телото, како и многу „ментални” процеси, се отргнале од сопственото јас, кое може да продолжи да оперира во еден зачаурен облик (фантазирајќи и набљудувајќи), или пак потполно да престане да функционира (да биде мртво, убиено).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа бара базична доверба во другите и потпирање врз интегритетот на сопственото јас.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А сепак, сопственото јас, иако е вон телото, не може да ги искористи предностите кои ги очекува, и на кои им се надева од оваа состојба.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Утврдивме дека основниот расцеп во шизоидната личност е пукнатината што го оттргнува сопственото јас од телото: Јас/(тело-свет) Таквиот раскол го кине индивидуалното сопствено битие на две, на таков начин што јас-чувството станува лишено од телото, а телото станува средиште на системот на лажно јас.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кога тоа е примарен расцеп, или кога тој постои заедно со понатам,ошен вертикален расцеп сопствено јас/тело/свет, телото зазема исклучително двосмислена положба.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кога „средиштето” повеќе не се држи, ниту доживувањето на сопственото јас, ниту доживувањето на сопственото тело не можат да го задржат својот идентитет, Muller интегритет и виталност, и индивидуата се стрмоглавува во состојба која на крајот резултира во состојба што, според наше мислење, може да се опише како состојба на „хаотичен не- ентитет”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
На овој степен, од клучна важност за шизофреничарот е да ги почувствува сиот шарм и сите убавини што почиваат во меѓупросторот меѓу внатрешното и надворешното, и на сето она што е опфатено со доживувањето и откривањето на она што навистина му припаѓа на сопственото јас.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сопственото јас, вели еден пациент, се чувствува смачкано и осакатено, дури и при најобичен разговор.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тогаш сопственото јас не посакува толку очајнички да се воздржува од своите одбрамбени трансцендентности.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сопственото јас, според тоа, едновремено е и празно и изгладнето.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Така мораме ние сега, обратно од нив, како предметите, така и нашето сопствено јас, поранешниот дух, душа што едноставно ја нарекуваме идентитет, да ги сметаме за точкасти компјутеризации.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Никој не можеше да го присили да изведува трикови само за да ги задоволи твоето сопствено јас и твоите предрасуди за сметка на неговите; и спротивно на широко распространетото верување за неблагодарноста и егоцентричноста на мачките, овој мачор возвраќаше со љубов за дадена љубов, без да се покорува и да се лигави како што прави кучето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Секој ден е различен и бара нов ефективен начин за да го разбудиш сопственото Јас, да постигнеш исклучителна живост и впечатливост на присуството.“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Немаше изградено свое сопствено јас.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)