сопствен (прид.) - здив (имн.)

Некоја јанѕа, што виси над земјата, будејќи ги само своите жители, а придушувајќи сѐ друго со неговиот сопствен здив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потоа повторно тишина, во која ја пречекорувам границата на јорганот и тонам во мракот на сопствениот здив.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)