Не само што верувам туку и тврдам дека ваквата размисла па дури и осуда на сопствената судбина постојано ти шеташе по врвот на јазикот но ти не сакаше (јас знам дека не ти недостасуваше храброст) да дозволиш таа осуда на сопствената судба да се појави разголена и обесчестена пред погледот на изненадениот љубопитник каков што бев јас.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Или во прашање беше нешто сосема друго?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Дури и кога нема да знае, од заседа, нов талент на вратите тропа,излез креира, сопствена судба, сопствен живот, паметен човек режира.
„Илузија за сон“
од Оливера Доцевска
(2013)