сребрен (прид.) - и (сврз.)

Таков: карпи од чии врлежи се образува неспомната, ни во книга ни на слика, царска тврдина со стотици пештери и пештерчиња низ кои се спровираат лачи, под облаци чија боја е згуснатост на спокој и на кои лежи бакарно-портокалеста дамка и предвидува дека од некаде ќе скокне со јунешки пркос сонцето и ќе ја измени бојата на темната, спокојна, скоро мртва вода на чие дрво се претчувсвтвуваат билјурни ѕидишта на манстир; низ прозорците на ѕидиштата се провираат сребрени и модри ластари, на нив висат гроздови од мали сонца.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И ги броеше по пет во купчиња. И ги редеше различни по боја и големина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не можеш да се определиш кои се најубави - црвените или светкавите - сребрени и златни.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога бев малечок баба ми даваше да ги нижам на синџирче.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Доколку подоцна очите не ми солзеа, ѕвездите навистина беа сребрени и влакнести.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаев: кога ќе се стемни, ѕвездите ќе личат на бели пајаци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)