сув (прид.) - рака (имн.)

Ич не ме чекај, ич не ме пекај Белград е ламња, во Белград ја роб, снага по туѓи палати оставам, снага во усти несити клавам, и дома - дома не ќе се вратам, не ќе ги пијам очите твои не ќе ја галам снагата твоја - далеку негде сувата рака по тебе, Вело, пустата мака пуста ќе остане...
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Таа седи превиена, лицето ѝ е темна кожа, во сувата рака држи бастун.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Остана само писанието изрежано со сувата рака на Јеромонахот Захариј и молитвите негови над трикорабниот манастир, свиен меѓу седумте кипариси од левата и седумте од десната страна на брегот на морето кај Атонската Гора.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тогаш тој ја префрли својата стара и сува рака преку моето рамено и со дедовска љубов ми рече, Умнице на деда, ми рече и додаде: „Кога нешто е важно а тешко е да се каже, ми рече, тогаш е најдобро да се остави молкот да рече што ќе рече“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Уште само по некоја женичка ќе му донесеше запалена свеќа и ќе се прекрстеше со сува рака пред неговиот навреден лик.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Протегнува суви раце. Го свлечкува јашмакот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Старицата ги подава сувите раце и не може да ја совлада блескавата капка, растреперена на ретките трепки. - Борисе, чедо. Ево, дошла баба да те види.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Уште само по некоја женичка ќе му донесеше запалена свеќа и ќе се прекрстеше со сува рака пред неговиот навреден лик.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мавта со опашот и ги лиже сувите раце стиснати на решетките.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
-Чекај, полека. Ти си во право, но јас ќе морам уште многу да зборувам за тоа – рече старецот, притискајќи му ги рамениците, со своите суви раце, обраснати со долги нокти, буткајќи го кон тревата. –Седни, отпушти се.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Притоа, морам да признаам, настојував да се одбранам и себе си од нејзините суви раце размавтани како прачки додека настојуваше да ме увери дека Стариот треба да ги повика на проштален разговор сите роднини еден по еден?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)