Над него, по поцрнетите греди, висеа неподвижни крпести пајажини, тешки од брашно, крај него лежеше голем воденички камен.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
А пак јас, тежев како камен врз него, тешка од тешки мисли, тешка од ТЕШКОТО- ОРОТО, кое во мене без престан се играше, па како лута змија отровница, под срце да ми се беше завила, ми тежеа и рацете и нозете и снагата, иако не беше многу ухранета.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Од север видливо се движеше сиво облаче, тешко од дожд.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)